Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ Ν.Δ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΝΤΟΡΑ

Φαίνεται ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι το ουσιαστικό «αγκάθι» του κόμματος είναι η πολιτική του

Από τον
Νίκο Ελευθερόγλου

Φαίνεται ότι στη Ν.Δ. ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουν. Αλλιώς δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε την πρεμούρα των ανθρώπων που περιβάλλουν τον πρόεδρο του κόμματος να ανακοινώσουν: πρώτον την... κυβέρνηση Ν.Δ. και, δεύτερον, ότι σε αυτήν δεν θα μετέχει η Ντόρα Μπακογιάννη ή ο Κώστας Μπακογιάννης.

Και αυτό διότι και άκαιρο είναι ως ζήτημα και διότι δεν μπορεί να μιλάς για αξιοκρατία και να επιλέγεις ως κριτήριο τη συγγένεια. Με αυτή τη λογική ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έπρεπε καν να είναι βουλευτής (όπως και αρκετοί άλλοι βουλευτές) αλλά και πολλά από τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν σήμερα δεν θα βρίσκονταν στην Πειραιώς.

Αυτή είναι η πραγματικότητα πέρα από τα επικοινωνιακά τρικ. Διότι ζημιά κάνουν τα πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από τον... μπερντέ και όχι αυτά που κινούνται στο φως και κρίνονται για τις πράξεις τους. Αυτά ως προς τα πρόσωπα. Ας περάσουμε όμως στην ουσία του ζητήματος.

Φαίνεται ότι κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία δεν έχουν καταλάβει ποιο είναι το ουσιαστικό πρόβλημα του κόμματος. Και αυτό είναι η πολιτική της και το αφήγημα που πρέπει να διαμορφώσει για την επόμενη μέρα. Δυστυχώς η σημερινή Νέα Δημοκρατία έχει αποκοπεί από ένα σημαντικό κομμάτι της βάσης της, καθώς όσα πρεσβεύει και οι περίεργες συμμαχίες που διαμορφώνει την αποκόβουν ακόμη περισσότερο από αυτό. Ως τώρα οι στρατηγικές επιλογές της και τα τοξικά πρόσωπα που τις διαμορφώνουν έχουν οδηγήσει σε απανωτές ήττες.

Επί μήνες η Ν.Δ. εγκλωβιζόταν στο αίτημα «εκλογές τώρα», ώσπου έγινε γραφική η απαίτηση. Εκλογές φυσικά δεν έγιναν, γιατί πολύ απλά δεν τις αποφασίζει ποτέ η αντιπολίτευση, αλλά η κυβέρνηση. Στην ελληνική περίπτωση, εκτός από την κυβέρνηση, και οι θεσμοί.

Στη συνέχεια η Ν.Δ. επικέντρωσε την κριτική της στο «αντιευρωπαίος Τσίπρας». Ηττα στρατηγικής δεύτερη. Ο Τσίπρας σήμερα έχει μετατραπεί όχι απλώς σε φιλοευρωπαίο αλλά και σε παίκτη της Ε.Ε., μια και οι εξελίξεις τον ευνόησαν, όπως και οι θεσμοί. Επί μήνες κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. επέμεναν να μην κλείσει την αξιολόγηση ο πρωθυπουργός, γιατί ούτε μπορεί ούτε θα τα καταφέρει. Η αξιολόγηση όχι μόνο κλείνει αλλά η κυβέρνηση οδεύει -με την κάλυψη φυσικά και των θεσμών- στην «έξοδο» από το Μνημόνιο και στη διαμόρφωση μιας νέας σχέσης με τους δανειστές.

Μιας σχέσης υβριδικής, που θα συνδέει το χρέος με τη στήριξη της Ελλάδας. Αυτό είναι το πολιτικό σκηνικό του αφηγήματος που διαμορφώνει η κυβέρνηση.

Και η Ν.Δ. με τι ασχολείται; Με τα βλήματα και το... καζίνο! Πολιτικά όμως τι προτείνει;

• Ποια είναι η θέση της για τους πλειστηριασμούς; Οτι είναι ψεύτης ο Τσίπρας;

• Ποια είναι η θέση της για τα κανάλια; Να μην μπουν νέοι παίκτες;

• Ποια είναι η θέση της για το νέο υβριδικό Μνημόνιο και το χρέος;

• Ποια είναι η θέση της για τη νέα Ευρώπη που σχηματοποιείται;

• Ποια είναι η θέση της για το «νέο» ΠΑΣΟΚ;

• Ποια είναι η θέση της για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα;

• Ποια, ποια, πολλά τα ποια για τη Ν.Δ. και γι’ αυτά δεν υπάρχει πειστική απάντηση, κοστολογημένη και εγκεκριμένη από τους θεσμούς.

• Ποια από αυτά που κάνει ο Τσίπρας δεν τα υποστήριζε με πάθος η Ν.Δ.;

Γι’ αυτά ζητούνται πειστικές απαντήσεις και όχι για το αν είναι η Ντόρα ή ο Κώστας στην κυβέρνηση. Διότι το πραγματικό πρόβλημα της Ν.Δ. είναι ιδεολογικό και πολιτικό.

ΣΟΚ! Η πύλη του Πολυτεχνείου έπεσε κατόπιν συμφωνίας φοιτητών και στρατού! Μια στιγμή αρκεί για να κάνει κάποιους ήρωες και να πλαστογραφήσει την ιστορία

Σάλος έχει προκληθεί από τη συνέντευξη-ντοκουμέντο που ανατρέπει τα δεδομένα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, την οποία παραχώρησαν στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο Κυριάκος Σταμέλος, αριστερός και μέλος της συντονιστικής επιτροπής των φοιτητών, και ο Μιχάλης Γουνελάς, επικεφαλής των αρμάτων μάχης που περικύκλωσαν το κτίριο. Προφανώς από τότε έμεινε το κουσούρι με τους δήθεν αντιεξουσιαστές που συγκρούονται με τα ΜΑΤ και όταν φεύγουν οι κάμερες βγάζουν τις κουκούλες και περνάνε όλοι μαζί σαν καλοί συνάδελφοι τις πόρτες της ΓΑΔΑ. Απειρες μαρτυρίες φωτορεπόρτερ και καμεραμέν κάνουν λόγο για”κουκουλοφόρους” οι οποίοι κάνουν πηγαδάκια με τους αστυνομικούς σαν καλοί συνάδελφοι όταν τελειώσει η σκηνοθετημένη δράση και οι συγκρούσεις. Για φαντασθείτε εάν θα είχαν δουλειά τα ΜΑΤ χωρίς τους “αντιεξουσιαστές” και εάν θα υπήρχαν αγωνιστές του Πολυτεχνείου εάν δεν έπεφτε η πύλη του Πολυτεχνείου. Μια στιγμή αρκεί για να κάνει κάποιους ήρωες και να πλαστογραφήσει την ιστορία.
Το μείζον που προκύπτει από τη συνέντευξη είναι ότι «αν δεν γινόταν το Πολυτεχνείο, δεν θα χάναμε την Κύπρο», ενώ οι δύο άνθρωποι, αυτόπτες μάρτυρες και πρωταγωνιστές ταυτόχρονα των εξελίξεων, καταρρίπτουν τα επιχειρήματα όσων θέλησαν να καπηλευτούν την εξέγερση. Από τη συνέντευξη-ντοκουμέντο των δύο πρωταγωνιστών στην «κυριακάτικη δημοκρατία» και στον Παναγιώτη Λιάκο με τίτλο «Υπήρξε συμφωνία για να μπει το τανκς στο Πολυτεχνείο» υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις και οι αποκαλύψεις προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση σε όλους τους χώρους, κυρίως της Κεντροδεξιάς.

Ο χώρος της Αριστεράς ωστόσο κράτησε σιγήν ιχθύος, σιώπησε περιέργως, παρότι ο Κυριάκος Σταμέλος είναι ένα πρόσωπο που προέρχεται από τον χώρο αυτόν και είναι αναγνωρισμένη η δράση του κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

«Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι, αν δεν είχαν γίνει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πιθανότατα δεν θα είχαμε χάσει την Κύπρο; Δηλαδή, δεν ήταν στις προθέσεις βεβαίως των επαναστατημένων να χαθεί η Κύπρος, αλλά υπήρξε τέτοια ροή στην εκμετάλλευση διότι εμείς δεν ρίξαμε τον Παπαδόπουλο. Φέραμε τον Ιωαννίδη, πάντως. Και ο Ιωαννίδης δεν έπεσε μόνος του, έπεσε λόγω των γεγονότων της Κύπρου. Αρα, λοιπόν, ένα αυθόρμητο κίνημα μετετράπη σε έναν μοχλό εναντίον της πατρίδος» επισήμανε ο Κυριάκος Σταμέλος και ξεκαθάρισε: «Δεν έχω καμία διάθεση αποδόμησης της εξέγερσης, απλά θέλω να πω την αλήθεια».

Τόσο ο Κυριάκος Σταμέλος όσο και ο Μιχάλης Γουνελάς, οι δύο «αντίπαλοι» στην εξέγερση του Πολυτεχνείου που συναντήθηκαν στα γραφεία της «κυριακάτικης δημοκρατίας» έπειτα από 44 ολόκληρα χρόνια, καταρρίπτουν πολλούς μύθους, αποκαλύπτουν συνταρακτικές αλήθειες και, την ίδια στιγμή, με τα λεγόμενά τους για εκείνη τη βραδιά, καταδεικνύουν ότι από ένα σημείο και έπειτα οι εξελίξεις ήταν προϊόν σκηνοθεσίας.

Οπως λέει ο Κυριάκος Σταμέλος, «κάποιοι από μας δεν θέλανε να ανοίξει η πόρτα, θέλαμε να επιτεθεί το τανκς, θέλαμε σύγκρουση», με τον Μιχάλη Γουνελά να τονίζει ότι οι στρατιώτες είχαν βάλει στα πρόσωπά τους πετσέτες για τα δακρυγόνα και να διαψεύδει ότι στον χώρο του Πολυτεχνείου υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευτές του Στρατού. Διαψεύδουν επίσης ότι υπήρχε νεκρός εντός του χώρου του Πολυτεχνείου.

Αντιβίωση», «Απονεύρωση» και... «Εξαγωγή»

* Στα δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η Τρόϊκα επέμενε να μειωθεί το δημόσιο. Και τότε μειώθηκε πραγματικά: Από 740 χιλιάδες που το παρέλαβαν σε 660 χιλιάδες περίπου (μαζί με τους συμβασιούχους).

Η Τρόικα πίεζε μάλιστα και για – συμβολικές, έστω - απολύσεις μόνιμου προσωπικού.

Και απολύθηκαν τότε γύρω στις 7 χιλιάδες μονίμων, εκ των οποίων οι μισοί περίπου ήταν «επίορκοι» - είχαν προσληφθεί με πλαστά δικαιολογητικά ή είχαν καταδικαστεί για σοβαρά αδικήματα (αλλά παρέμεναν, ως τότε, στη θέση τους).

Επί ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, η Τρόϊκα δέχθηκε να αυξηθεί ξανά το δημόσιο στις 700 χιλιάδες! Και μαζί να προσληφθούν ξανά ακόμα και οι «επίορκοι», που είχαν απολυθεί προηγουμένως.

Γιατί;

* Τώρα μάλιστα η Τρόϊκα είχε αναγκάσει το ΣΥΡΙΖΑ να υπογράψει πως ως τα τέλη του 2017 θα έχει κατεβάσει τον αριθμό των συμβασιούχων στις 40 χιλιάδες. Δηλαδή θα απολύσει 30 χιλιάδες συμβασιούχους που ο ίδιος προσέλαβε.

Αλλά το τέλος του χρόνου πλησιάζει και τη δέσμευση αυτή την… «ξέχασε» η Τρόϊκα!

Γιατί;

* Στο μεταξύ, 30 χιλιάδες υπεράριθμοι συμβασιούχοι σημαίνουν πρόσθετη δαπάνη 300 με 350 εκατομμυρίων στον Προϋπολογισμό. Ή αλλιώς, η απομάκρυνσή τους θα επέτρεπε άμεση μείωση φόρων κατά 300-350 εκατομμύρια! Όσο κοστίζει, ας πούμε, η κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά.

Αλλά φαίνεται να επιτρέπει η Τρόικα να κρατήσει τον πελατειακό «στρατό» του ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά να μειωθούν οι φόροι που πνίγουν την Ελληνική οικονομία!

Γιατί;

* Στα δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, εφαρμόστηκε ο κανόνας 1 (μόνιμος) δημόσιος υπάλληλος προσλαμβάνεται για κάθε 5 που απολύονται! Κι έτσι επιτεύχθηκε η μείωση προσωπικού στο Δημόσιο κατά κύριο λόγο. Πρόκειται για «κανόνα» που είχε πρωτο-συμφωνηθεί στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίες του ’90. Αλλά στην πράξη δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

Για πρώτη φορά εφαρμόστηκε πλήρως επί κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου! Κι υπήρξε μεγάλη και ήπια εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, αλλά και του ίδιου του δημοσίου: Και «μεγάλη» (γιατί εξοικονομούσε πάνω από 250 εκατομμύρια κρατικής δαπάνης το χρόνο – σωρευτικά κάθε χρόνο!) και «ήπια» (γιατί προχωρούσε χωρίς «απολύσεις»).

Ωστόσο αυτή η «ήπια μεταρρύθμιση» σταμάτησε (και αντιστράφηκε) επί ΣΥΡΙΖΑ. Και η Τρόικα δεν αντέδρασε.

Γιατί;

* Αν είχε διατηρηθεί «ο κανόνας 1 προς 5», το προσωπικό των δημοσίων υπαλλήλων θα ήταν σήμερα κάτω από 600 χιλιάδες! Ενώ τώρα βρίσκεται στις 700 χιλιάδες! Δηλαδή θα μπορούσαμε να είχαμε το ίδιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα («πρωτογενές πλεόνασμα») με 1,2 δισεκατομμύρια λιγότερους φόρους κάθε χρόνο!

Αυτό το επέτρεψε η Τρόϊκα!

Γιατί;

* Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θέσπισε για πρώτη φορά τη μεγάλη μεταρρύθμιση να δίνεται στους νέους συνταξιούχους περί το 80% της σύνταξής τους στο πρώτο δίμηνο (ενώ παλαιότερα χρειάζονταν 2-3 χρόνια για να πάρουν χρήματα στα χέρια…).

Και το υπόλοιπο 20% να εκκαθαρίζεται αναδρομικά σε ενάμιση χρόνο (και να γράφεται αμέσως στις «ληξιπρόθεσμες οφειλές» του δημοσίου). Έτσι οι νέοι συνταξιούχοι έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος της κύριας σύνταξής τους εντός διμήνου. Και ολόκληρη της επικουρική τους σύνταξη αμέσως!

Κι αυτό τους έδινε μια σημαντική ανακούφιση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάργησε αυτό! Οι περισσότερες νέες συντάξεις δεν πληρώνονταν καθόλου στην αρχή (με εξαίρεση κάποιες κατηγορίες, όπως οι στρατιωτικοί κλπ.). Στη συνέχεια η κυβέρνηση Τσίπρα άρχισε να πληρώνει τις μισές κύριες συντάξεις. Αλλά δεν γράφει το υπόλοιπο στις ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους.

Χώρια που οι νέες επικουρικές δεν πληρώνονται καθόλου πια! Και επίσης, δεν γράφονται τα απλήρωτα υπόλοιπα στα «ληξιπρόθεσμα» του κράτους.

Κι ούτε είναι γνωστό πότε θα εκκαθαριστούν αναδρομικά. Κι έτσι δεν υπάρχει σήμερα καμία διαφάνεια στις «δημοσιονομικές εκκρεμότητες» του κράτους στο εσωτερικό της χώρας.

Η Τρόϊκα, όμως, το επέτρεψε αυτό!

Γιατί;

* Την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου την «κυνηγούσε» η Τρόικα να εκκαθαρίσει την παραμικρή δημοσιονομική εκκρεμότητα παντού – και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Την κυβέρνηση Τσίπρα δεν την «ενοχλούν» καθόλου, όταν δημιουργεί τεράστιες εκκρεμότητες («αφανή ληξιπρόθεσμα») στο εσωτερικό!

Σαν να μην ενδιαφέρει πια τους δανειστές, τι γίνεται μέσα στη χώρα, και να τους νοιάζουν μόνο οι δανειακές της υποχρεώσεις (προς τα έξω).

Αντιμετωπίζουν πια την Ελλάδα, όχι ως κράτος-μέλος που πρέπει να εξυγιανθεί απολύτως προκειμένου να παραμείνει πλήρες μέλος της ευρωζώνης, αλλά ως «ιδιότυπη περίπτωση» που πρέπει να είναι «εντάξει» στις προς τα έξω υποχρεώσεις της (αποπληρωμή τόκων κλπ.) και κατά τα άλλα να παραμείνει «αποικία χρέους» σε μόνιμη «καραντίνα».

Να γιατί…

* Σήμερα, η ΝΔ υπολογίζει πως η κυβέρνηση Τσίπρα χρωστάει σε «αφανή ληξιπρόθεσμα» - μόνο για συντάξεις (κύριες και επικουρικές) και «εφ’ άπαξ» - γύρω στα 3 δισεκατομμύρια!

Το ποσό αυτό είναι μάλλον «μετριοπαθές», γιατί δεν υπολογίζει τις αιτήσεις για νέες συντάξεις που εκκρεμούν και οι δημόσιες υπηρεσίες αρνούνται να τις παραλάβουν (επικαλούμενες ότι «λείπουν δικαιολογητικά»).

Μαζί με αυτά, τα οφειλόμενα στους νέους συνταξιούχους ξεπερνούν ίσως τα 4 δισεκατομμύρια!

Όλα αυτά, όμως, κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρωθούν – και να εκκαθαριστούν αναδρομικώς.

Χώρια που θα πρέπει να πληρώνονται κανονικά στο εξής – δηλαδή να μπουν στους λογαριασμούς δαπανών του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων.

Αλλά για το πότε και πως θα πληρωθούν δεν μιλάει κανείς.

Κι αν συνυπολογιστούν όλα αυτά, βέβαια, μειώνονται δραστικά – σχεδόν μέχρις εξαφανίσεως - τα «υπέρ-πλεονάσματα» που μας εμφανίζει ο Τσίπρας.

Η Τρόϊκα όμως, δεν μιλάει πια γι’ αυτά.

Γιατί;

* Επί κυβερνήσεων Σαμαρά-Βενιζέλου, το πλεόνασμα έβγαινε αφού έκλεινε η χρονιά. Δηλαδή το πλεόνασμα της χρήσης της φετινής χρονιάς ανακοινωνόταν αφού έκλεινε ο Μάρτιος της επόμενης χρονιάς.

Τώρα δέχθηκαν να μιλάνε για πλεόνασμα και υπέρ-πλεόνασμα του 2017, πέντε μήνες πριν οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα του «δημοσιονομικού έτους».

Πώς έγινε αυτό; Και γιατί;

Μάλλον πληρωμές περσινών ληξιπροθέσμων κάνει η κυβέρνηση και τις εμφανίζει ως… «κοινωνικό μέρισμα» για φέτος!

Αλλά το ερώτημα παραμένει: Γιατί η Τρόικα επιτρέπει να μιλάνε για «διανομή υπέρ-πλεονάσματος», πολύ πριν κλείσουν οι λογαριασμοί της χρονιάς;

Γιατί;

* Η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αγωνιζόταν να προχωρήσει τις αποκρατικοποιήσεις. Και τις προχώρησε!

Σήμερα, οι αποκρατικοποιήσεις που είχαν ξεκινήσει τότε, ήδη καρκινοβατούν! Για παράδειγμα η ΔΕΣΦΑ, αλλά και τα περιφερειακά αεροδρόμια και το νέο - σαφώς υποβαθμισμένο - σχέδιο για τη ΔΕΗ, ενώ και το «Ελληνικό» βρίσκεται ακόμα στο σημείο μηδέν.

Όμως η Τρόικα δεν φαίνεται να γκρινιάζει καθόλου. Αντίθετα πιέζει την κυβέρνηση Τσίπρα να εγγράψει νέους στόχους αποκρατικοποιήσεων (για την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κλπ.) χωρίς να ασχολείται με τις παλαιότερες αποκρατικοποιήσεις που μπλόκαραν πλήρως.

Γιατί;

* Και βεβαίως, μέχρι πολύ πρόσφατα, το ΔΝΤ μιλούσε για σημαντική και απαραίτητη ανάγκη «νέας ανακούφισης χρέους»! Αλλά τώρα μοιάζει να το… «ξέχασε»! Γιατί;

Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται το μέλλον της Ελλάδος το έχουν ήδη αποφασίσει:

Η χώρα, με τα σημερινά δεδομένα ΔΕΝ σώζεται…

Θα τη βάλουν σε ιδιότυπο καθεστώς «καραντίνας», θα φροντίσουν μέσα από υπέρ-πλεονάσματα, υπέρ-φορολόγηση και υπέρ-εποπτεία ως τον αιώνα τον άπαντα, να πληρώνει τις προς τα έξω υποχρεώσεις της – κι ας την να βράζει στο ζουμί της!

Θα τη δεσμεύσουν στα πάντα, θα τη βάζουν να υπογράφει τα… «αδιανόητα» (κατά τη δική τους έκφραση) κι όποτε αποφασίσουν οι Έλληνες να λογικευτούν, θα δουν τι ακριβώς θα κάνουν μαζί τους.

Το ίδιο το ΔΝΤ κατά πάσα πιθανότητα φεύγει το Φεβρουάριο (από το Πρόγραμμα)! Λεφτά δεν έβαλε κι ούτε πρόκειται να βάλει. Ίσως, όμως, παραμείνει ως τον Ιούλιο ως «υπέρ-επόπτης».

Αλλά οι Ευρωπαίοι θα δώσουν εκείνοι στο ΔΝΤ όλα τα χρήματα που του χρωστάει ακόμα η Ελλάδα και μετά τον Ιούλιο την «εποπτεία» στην Ελλάδα θα την ασκεί ο ESM. Ο οποίος θα είναι πολύ πιο αυστηρός – υποχρεωτικά, αν θέλει να πείσει – απ’ ό,τι το ΔΝΤ σήμερα.

Στο μεταξύ όμως, δεν είναι εύκολο να ασχοληθούν άλλο με την Ελλάδα, γιατί η ίδια η χώρα κατάντησε «τοξική» για την Ευρώπη!

Κι εδώ βρίσκεται το «ζουμί της ιστορίας» – και η απάντηση σε όλα τα αλλεπάλληλα προηγούμενα «γιατί»…

Η Ελλάδα του Σαμαρά-Βενιζέλου φαινόταν να τα καταφέρνει. Και την αντιμετώπιζαν με αυστηρότητα, γιατί πράγματι αποκαθιστούσε την κανονική συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη.

Τώρα, με όσα μεσολάβησαν, αυτό μάλλον δεν το ελπίζουν. Και δεν έχουν λόγο να το προσδοκούν.

Η κυβέρνηση Τσίπρα υπογράφει τα πάντα, αλλά δεν εφαρμόζει τίποτε, εκτός από δύο πράγματα:

--Το πώς να στήσει τον πελατειακό κομματικό της «στρατό», για να κρατιέται στην εξουσία.

--Και πώς να καλύπτει τις υποχρεώσεις της προς τα έξω, για να μην ενοχλούν οι δανειστές.

Η «επιστροφή στην κανονικότητα» έχει πάει περίπατο…

Βέβαια, με μερικές χιλιάδες συμβασιούχους δεν στέκει για πολύ μια κυβέρνηση, που έχει λιώσει όλη την υπόλοιπη κοινωνία στην υπέρ-φορολόγηση.

Αλλά το πώς θα εκκαθαριστεί η «υπόθεση Ελλάδα», είναι κάτι που θα το αναλάβουν ισχυρές εξουσίες, όταν υπάρξουν ξανά στην Ευρώπη.

Για την ώρα στη Γερμανία έχουμε ακυβερνησία – που δεν δείχνει να ξεπερνιέται εύκολα. Και στην υπόλοιπη Ευρώπη ενισχύονται οι δυνάμεις που δεν βλέπουν με καλό μάτι ούτε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρώπη - αλλά ούτε και την ίδια την ενωμένη Ευρώπη (πλέον).

Και όλα αυτά συνδέονται άμεσα πια, με τα αδιέξοδα που προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα και πέρα από τα σύνορα της χώρας: Και με το λαθρο-μεταναστευτικό και με τη βιωσιμότητα του χρέους – στις χώρες που τη δανείζουν και από τις οποίες άμεσα εξαρτάται. Και που πληρώνουν – κι αυτές πια - τις ασυναρτησίες της πολιτικής του.

Ενώ μέσα στην Ελλάδα, συσσωρεύονται τα ερείπια από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, από την ανικανότητά του, από τα σκάνδαλά του και από τα ληξιπρόθεσμά του – φανερά ή αφανή – που κάποιος θα κληθεί σύντομα να τα πληρώσει.

Η κυβέρνηση Τσίπρα κατάντησε «τοξική» για την ίδια την υπόλοιπη Ευρώπη. Τελικά, τοξικότατη και για την ίδια την Ελλάδα!

Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να κάνουν οι ίδιοι «αποτοξίνωση» πριν αντιμετωπίσουν οριστικά το «απόστημα Τσίπρα».

Μένει να δούμε, αν θα το αντιμετωπίσουν με ισχυρή «αντιβίωση», με «απονεύρωση» ή με «εξαγωγή»…

Κι όλοι καταλαβαίνουν, τι σημαίνει στην περίπτωσή μας «αντιβίωση», τι σημαίνει «απονεύρωση» – και κυρίως – τι σημαίνει «εξαγωγή»!

ΑΠΟ ΤΟ ANTINEWS του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Δεν είναι η συγγένεια ο ένοχος. Η αναξιοκρατία είναι

Η απόφαση του Κυρ. Μητσοτάκη να αποκλείσει από μια ενδεχόμενη κυβέρνησή του τα συγγενικά του πρόσωπα μοιάζει κατ' αρχήν σαν μια κίνηση συμβολισμού κατά του νεποτισμού, που μαστίζει την ελληνική πολιτική ζωή. Στην πράξη, όμως, δημιουργεί δύο προβλήματα, από τα οποία το ένα είναι πιο σοβαρό.

Ο αποκλεισμός των συγγενικών προσώπων από τις θέσεις εξουσίας έχει νόημα μόνο υπό μία προϋπόθεση: Ότι τα πρόσωπα έχουν καταλάβει τις θέσεις αναξιοκρατικά. Με μοναδικό κριτήριο τη συγγένεια. Χωρίς να ελέγχεται αν έχουν τα απαραίτητα προσόντα.

Η παραπάνω προϋπόθεση είναι, φυσικά, το 99% των περιπτώσεων νεποτισμού στην ελληνική πολιτική κονίστρα, και όχι μόνο. Γιατί, στα πανεπιστήμια και στα υπουργικά γραφεία το συγγενολόι είναι ο υπ' αριθμόν ένα προτιμώμενος για διορισμό. Στα μεν πρώτα για τις καθηγητικές θέσεις, στα δε δεύτερα για τις καρέκλες των ακριβοπληρωμένων «συμβούλων».

Ο αποκλεισμός από μια θέση προσφοράς μόνο και μόνο για λόγους συγγένειας, όμως, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ενοχοποιεί a priori τη συγγένεια. Κάνει αυτό δηλαδή που δεν θέλει η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Να εμπλέκει στην αξιολόγηση τη σχέση αίματος ή αγχιστείας και όχι τη σχέση αξιοσύνης.

Η συγγένεια είναι έγκλημα αν στερεί θέσεις δουλειάς ή προσφοράς από άξιους πολίτες, που μένουν απ έξω ή διαρκώς υποβαθμισμένοι.

Στις προοδευμένες δημοκρατίες απουσιάζει σχεδόν ο βαθμός συγγένειας από τα κυβερνητικά αξιώματα ακριβώς επειδή υπερτερεί η αξιοκρατία. Αυτή εξορίζει τη συγγένεια. Δεν εξορίζει η συγγένεια την αναξιοκρατία. Δεν απαγορεύει η συγγένεια την κατάληψη της θέσης, όπως μπορεί να οδηγήσει η απόφαση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντίθετα, η απαραίτητη προϋπόθεση προσόντων για την κατάληψη μιας θέσης είναι που περιορίζει τον νεποτισμό.

Το ένα πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι ενοχοποιείται η συγγένεια. Το δεύτερο είναι ότι αποκλείεται η αξιοκρατία. Γιατί, το ζητούμενο δεν είναι να βάλουμε κανόνες που υπηρετούν μια ηθική. Αλλά, να μπουν κανόνες που να υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού. Και τα συμφέροντα του λαού είναι να έχουν αξιόλογους εκπροσώπους και κυβερνήτες. Ανεξαρτήτως συγγένειας.

Επιπρόσθετα, πώς θα αποκτήσει κυβερνητική πείρα ένας άξιος πολιτικός για το μέλλον αν τον αποκλείσεις από αυτή την πείρα μόνο και μόνο επειδή είχε την ατυχία να είναι συγγενής; Δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους πολίτες;

Είναι, λοιπόν, η αξιοκρατία που υπηρετεί το λαό και όχι η συγγένεια ή όχι.

Η ελληνική ιστορία έχει παραδείγματα όπου συγγενείς πολιτικών αποδείχτηκαν χρήσιμοι στο λαό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί μαζί τους. Ο Σοφοκλής Βενιζέλος, γιός του Ελευθέριου, κράτησε στην πλάτη του την Ένωση Κέντρου και θα την οδηγούσε σε εποικοδομητικό δρόμο για τη χώρα αν δεν πέθαινε σε μια κρίσιμη στιγμή, αφήνοντας χωρίς ουσιαστικό πιλότο τον επιπόλαιο Γεώργιο Παπανδρέου.
Ο Κ. Καραμανλής έφερε στην Τράπεζα της Ελλάδος τον χαρισματικό οικονομολόγο Ανδρέα Παπανδρέου και τον έμπασε στους διαδρόμους της πολιτικής διοίκησης του υπουργείου Συντονισμού, όπου τον μύησε ο πατέρας του Γεώργιος.

Φυσικά, ο αντίποδας βρίθει παραδειγμάτων ατάλαντων συγγενών, όπως ο Γιωργάκης Παπανδρέου του Ανδρέα, και ο Κώστας Καραμανλής (που έχοντας όλα τα προσόντα εκτός από της σύγκρουσης βύθισε τη χώρα ενώ μπορούσε να την αναστήσει), για να μείνω στους σύγχρονους, που μέχρι στιγμής έχουν κυβερνήσει τον τόπο.

Όπως βρίθει και η πολιτική ζωή από το συγγενολόι των Παπανδρέου, που διορίστηκε σε κάθε ανώτερη θέση του δημόσιου, ενώ και ο νυν πρωθυπουργός δείχνει μια αδυναμία για τα δικά του ξαδέρφια.

Η προώθηση των συγγενών με το κριτήριο της συγγένειας είναι δείγμα τριτοκοσμικής δημοκρατίας και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ελληνική είναι τέτοια. Επειδή εξυπηρετεί τον κυβερνήτη, τα συμφέροντά του, τις αντικοινοβουλευτικές ανασφάλειές του και όχι το λαό.

Η επιλογή στελεχών με κριτήρια άλλα από εκείνα της αξιοκρατίας είναι εξ ίσου δείγμα τριτοκοσμικής δημοκρατίας. Και η ελληνική είναι επίσης τέτοια. Η απόφαση του κ. Μητσοτάκη να αποκλείσει από κυβερνητικές θέσεις ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενείς δεν δίνει το σωστό μήνυμα. Και το μήνυμα είναι σχεδόν το παν.

Το σωστό μήνυμα είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του λαού. Και σ' αυτό το σκοπό δεν χωράει κανένα άλλο κριτήριο από εκείνο της αξιοσύνης. Αυτό λείπει από τους πολίτες. Και στην πράξη και σαν παράδειγμα.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης