Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

1996 Η σφαλιάρα ενός έθνους.

Πριν 15 χρόνια η κινηματογραφική εκδοχή του Έλληνα ήρθε αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα, που είχαμε βάλει στο ψυγείο. Τα κωστοπουλικά έντυπα δεν είχαν εντάξει στην λίστα με τα 50 πράγματα που έπρεπε να κάνει ένας άντρας μέχρι τα 30 τον πόλεμο. Κι όμως εκείνο το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου αυτή η λέξη ακούστηκε από άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Μέχρι που αυτοί που κυβερνούν τον τόπο, μας έβαλαν μια και καλή στη θέση μας και μας θύμισαν πως όσο κάνουν κουμάντο αυτοί, το κεφάλι θα είναι χαμηλά και θα λέμε και ευχαριστώ (κυριολεκτικά).
Δεκαπέντε χρόνια μετά η τηλεόραση του σκάι, αποφασίζει να ετοιμάσει μια μεγάλη παραγωγή με τον τίτλο «1821, η γέννηση ενός έθνους». Η προσπάθεια θα κριθεί στο σύνολό της. Δεν ενοχλεί. Είναι θεμιτό να αποκρυσταλλώνεται η εικόνα μιας εποχής, μιας κατάστασης, τις προσωπικότητες που την επηρέασαν και τη διαμόρφωσαν. Δεν γνωρίζω τα κίνητρα της παραγωγής, δεν συμπαθώ τους συντελεστές, αλλά αποστασιοποιούμαι ξεκάθαρα και από τις αηδίες του τύπου "Ο Τατσόπουλος είπε τον Κολοκοτρώνη γκέι". Έχω τις ενστάσεις μου για τον τίτλο, δεν πιστεύω πως το 1821 γεννήθηκε κανένα έθνος. Γνωρίζω πάντως πως αυτή την στιγμή το έθνος για το οποίο μιλάμε, περνάει δύσκολες στιγμές και το τελευταίο πράγμα που του χρειάζεται είναι να επαναδιαπραγματευτεί όρους συναισθηματικά φορτισμένους, όπως "έθνος", "εξέγερση", "πατριώτης". Όλος ο σάλος που προκλήθηκε από την συγκεκριμένη παραγωγή όμως, με προβληματίζει...
Δεκαπέντε χρόνια πριν η Ελλάδα έδωσε τα διαπιστευτήριά της για για το ρόλο που έχει κληθεί να παίζει στο σύγχρονο γεωπολιτικό σκηνικό. Δεκαπέντε χρόνια πριν, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα εξαγγέλλουν σχέδια σωτηρίας από τον υλικό, χρηματοπιστωτικό θάνατο, τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα (;) την περηφάνια των Ελλήνων κι έριξαν μια προειδοποιητική βολή κατευθείαν στο εθνικό συναίσθημα. Ποιός θα αναλάβει τη ευθύνη των πράξεών τους; Κανείς. Απλά θα προχωρήσουμε με τις γκρίζες ζώνες μας, την υποτέλειά μας και τις μυστικές συμφωνίες που από εκείνο το βράδυ τέθηκαν σε εφαρμογή.
Τη σημαία μας θα πούμε πως την πήρε ο άνεμος, την άλλη μέρα θα ευχαριστήσουμε τους Αμερικάνους και θα βάλουμε έναν μουτζουρωμένο γκρίζο χάρτη πάνω στα φέρετρα των τριών Ελλήνων αξιωματικών. "Γκρίζα σημεία" σε μια μαύρη ιστορία. Και θα αποκαλυφθεί σύντομα πόσο επίκαιρα ήταν αυτά τα σημεία. Το μιντιακό καρναβάλι βέβαια κάνει καλά τη δουλειά του και η κραυγή "Λευτεριά στη Μύκονο" είναι η μοναδική που πρόκειται να ακουστεί. Εξάλλου και οι φωνές της αλήθειας έχουν από καιρό χαρακτηριστεί γραφικές...
Κι αν κάτι μένει από αυτόν τον ασύνδετο παραλληλισμό είναι πως η Φιλική Εταιρία ήταν ακέφαλος εν αγνοία του πλήθους που την ακολούθησαν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και η πατρίδα μας είναι ακέφαλος εν αγνοία του πλήθους που ακόμη δίνει κοινοβουλευτική νομιμότητα στους υποταγμένους. Αν δεν σκοτώσουμε τον γκιαούρη που κρύβουμε μέσα μας, θα είμαστε αιώνια γιουσουφάκια στα χαρέμια τους.
Η πιο ακριβή παραγωγή που μπορεί κάποιος να ετοιμάσει προς τιμήν του 1821 είναι ο σεβασμός προς την εθνική κυριαρχία και το αυτόβουλο του κυρίαρχου κράτους. Το χρωστάμε σε κείνους, το χρωστάμε και σε μας.

Φόβος: Ο Δούρειος Ίππος της Εξουσίας

Ο Φόβος είναι ο ιός της εποχής μας. Έχει κατακλύσει τις ψυχές, έχει κυριεύσει τα σώματα. Φόβος για το αύριο, για την ανεργία, για την εγκληματικότητα, για τις σχέσεις, για το διπλανό σου, για το μετανάστη, για τη μηδενική ανάπτυξη, για τις φρούδες ελπίδες, για την καθημερινότητα που συνεχώς δυσκολεύει.
Ζούμε σε περίεργες εποχές. Σε φάση απότομης αλλαγής. Κανείς δε ξέρει που ακριβώς οδηγούμαστε.. Σε τέτοιες συγκυρίες σαν ναυαγοί ψάχνουμε απεγνωσμένα για σανίδα σωτηρίας, και τότε ότι παρουσιαστεί, δίχως ψύχραιμη σκέψη, το βαπτίζουμε λυτρωτικό!
Ο Φόβος είναι το βασικότερο όπλο και κόλπο του συστήματος. Το σύστημα θέλει δούλους. Χρειάζεται ρομπότ, άβουλες μηχανές. Άτομα εγκλωβισμένα στο τρόμο. Προσπαθεί να γεμίσει τις ψυχές με αναπάντητα ερωτηματικά, με ανασφάλεια, με δισταγμούς, να σε οδηγήσει στην απομόνωση, στην ηττοπάθεια και στη μοναξιά. Έχει σύμμαχους σε αυτό και το παλεύει συνεχώς.
Ήδη βλέπεις την αλλαγή παντού τριγύρω. Οι άνθρωποι αντί να ενωθούν, να συσπειρωθούν, να αντιμετωπίσουν μαζί τις αλλαγές, τις δυσκολίες, αντί να βρεθούν και να επικοινωνήσουν, να σκεφτούν λύσεις, να στραφούν προς στο συνάνθρωπο, να ανταλλάξουν χαμόγελα, να γίνουν ευρηματικοί, να ενωθούν με το διπλανό τους, να αισθανθούν πιο δυνατοί, να συμπαρασταθούν, να βοηθηθούν, να επικοινωνήσουν, να ψάξουν συλλογικά για τη διέξοδο και να παλέψουν να την κατακτήσουν.. Επιλέγουν την απομόνωση, κάνουν στροφή προς τον εαυτό τους, την απραξία και την απελπισία.

Όσο πιο φοβισμένος αισθάνεσαι, τόσο ευκολότερα σκύβεις το κεφάλι. Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η κριτική σκέψη και η αισιοδοξία. Το σύστημα δε θέλει δυναμικούς, αισιόδοξους ανθρώπους και θα σε πολεμήσει όσο μπορεί. Πιστεύω στη στιγμή που το άτομο καταλαβαίνει τη δύναμη του, συνειδητοποιεί πως το σημαντικότερο αγαθό είναι η ελευθερία του, ψάχνει εσωτερικά τι είναι αυτό που του δίνει ευτυχία, στέκεται στο διπλανό του και διεκδικεί μαζί του, στρέφεται προς την πράξη, το συλλογισμό, την ομαδικότητα.
Όσο ο φόβος κυριεύει τον κόσμο, όσο τα προσωπεία κρύβουν τα συναισθήματα, όσο μαγκώνουν τα χείλη, όσο καταπιέζονται οι συνειδήσεις, τόσο θα θες να φωνάξεις, μα θα σωπαίνεις. Τόσο θα γίνεσαι πιο αδύναμος και πιο ανίσχυρος.

Εσύ που κάποτε υπερασπιζόσουν τον αδύναμο, εσύ που έψαχνες και έτρεχες να βοηθήσεις, τώρα κλείνεσαι στον εαυτό σου, τώρα μισείς τον διπλανό σου, σου φταίει ο μετανάστης, σου φταίει ο άστεγος, ο άνεργος, τώρα βλέπεις τις αδυναμίες και αντί να συγκρουστείς, εθελοτυφλείς και τις προσπερνάς βαδίζοντας πιο βιαστικά.. Δε συγκρίνεις και δεν αναλογίζεσαι τις ευθύνες σου... αντίθετα κρύβεσαι...
Καιρός να βγεις στο δρόμο. Καιρός να ξαναβρεθείς με τους φίλους σου. Καιρός να σταθείς στο διπλανό σου. Όσο οι καιροί δυσκολεύουν, τόσο να είμαστε κοντά στον άλλο.
Μόνος κανείς δεν κερδίζει ποτέ τίποτα.
Ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε πιο πολλά.
Ξέφυγε από την απομόνωση, νίκησε το φόβο σου.
Μοιράσου. Εκφράσου. Αγωνίσου.
Σε αυτές τις περίεργες μέρες. Στις τόσο δύσκολες συγκυρίες, με αυτές τις ριζικές ανατροπές,
το όνειρο δεν πρέπει να σβήσει. Τώρα πρέπει να γίνουμε μαχόμενοι και συγκρουσιακοί άνθρωποι. Να διεκδικήσουμε αυτό που μας στερήθηκε.
Η μόνη διαφυγή από το αδιέξοδο, είναι να αντιληφθούμε πως έχουμε δύναμη και να την αξιοποιήσουμε.

Αλητείες του παρακράτους στο Facebook ...για τα blogs!


Να τους χαίρεστε κύριε Χρήστο !
Εμείς δεν έχουμε σελίδα στο facebook για το blog εκτός από ένα προφίλ που δεν το παρακολουθούμε εδώ και μήνες ...Και ούτε κάνουμε προς το παρόν ! Αλλά οι παρακρατικοί (που λέει και ο Μακης )τι κάνουν για να μην αναρτούν ποστ μας άλλοι χρήστες στο Facebook
! Πάνε από συγκεκριμένες ip ( που ξέρουμε που ανήκουν ) και επισημαίνουν ότι το post του blog που έχουν βάλει χρήστες έχει κακόβουλο υλικό ... ( Το είχαν κάνει και στο tro-ma-ktiko )Και το μπλοκάρουν τα ρομπότ του Facebooκ Και άντε τώρα να βάλεις εσύ μερικούς δικού σου να κάνουν αναφορά ότι είναι οκ να απεμπλοκάρουν ...
Ντροπή και αίσχος σε ένα κράτος.... που θρέφει ένα φτηνό παρακράτος ...

ΔΗΜΟΣ ΑΡΓΟΥΣ

ΜΕ ΕΚΠΛΗΞΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΑΜΕ ΟΤΙ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΑΡΓΟΥΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟ. ΒΕΒΑΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΛΛΑ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ. ΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΕΤΣΙ ΘΑ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΜΨΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΛΟΓΩ ΦΟΡΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΑΝΤΕΠΕΞΕΛΘΕΙ. ΑΛΛΩΣ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΤΟΥ ΑΡΓΟΥΣ.

Ελληνικό κράτος εναντίον Ελληνικής κοινωνίας

Μεγαλώσαμε οι περισσότεροι με την ιδέα ότι το κράτος, είναι η οργανωμένη έκφραση μιας κοινωνίας. Η κοινωνία, επειδή δεν μπορεί να οργανωθεί διαφορετικά και να λύσει τα προβλήματα μόνη της, οργανώνεται στη μορφή του κράτους. Το κράτος αναλαμβάνει να οργανώσει την κοινωνία, να ικανοποιήσει τις πιο ουσιαστικές ανάγκες της.
Είναι τόσο παλιά η ύπαρξη του κράτους, που τώρα, δεν ρωτάμε πια, ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του. Γιατί οι άνθρωποι ενώθηκαν παλιά;

Σχεδόν σε όλες τις ιστορικές εποχές, οι...
ανθρώπινες κοινωνίες εμφανίζονται οργανωμένες. Επειδή όμως, ένα φαινόμενο, είναι τόσο διαδεδομένο, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το εξετάζουμε.
Δεν μπορούμε φυσικά να ξέρουμε, σε τι πίστευαν πως εξυπηρετεί το κράτος παλιότερα. Όμως
σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, σε τι ακριβώς εξυπηρετεί την Ελληνική κοινωνία, το Ελληνικό κράτος;
Αν θεωρήσουμε ότι η κοινωνία αποτελείται από διαφορετικές ομάδες συμφερόντων, θα λέγαμε πως ένα κράτος είναι επιτυχημένο, όταν εξασφαλίζει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα για όλους.

Π.χ. τα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας, της ασφάλειας, δείχνουν να είναι πολύ σημαντικά για τους περισσότερους.

Θα μπλεχτούμε σ ένα σύνολο, όπου θα πρέπει να εξετάσουμε πάρα πολλές παραμέτρους για να δούμε αν το κάθε κράτος, αντεπεξέρχεται στα κριτήρια που έχει θέσει η κοινωνία. Θα μπορούσε να είναι το θέμα, ενός ολόκληρου βιβλίου. Σ’ ένα άρθρο, μόνο απλουστευτικά, μπορούμε να το προσεγγίσουμε.

Με αυτό τον περιορισμό λοιπόν, πως φαντάζει σήμερα στην Ελληνική κοινωνία, το Ελληνικό κράτος;

Σ αυτό, οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως το κράτος, μακράν
απέχει από το να ικανοποιεί το ελάχιστο που οι πολίτες ζητούν. Βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα του 2011. Από την ίδια τη ζωή μας, που δεν μετράει, μέχρι την ασφάλειά μας που έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού. Από την ελευθερία του να κάνουμε κάτι, να δημιουργήσουμε, ελευθερία που δεν έχουμε (αφού μας στερούν τα μέσα για να πραγματοποιήσουμε όσα επιθυμούμε), μέχρι την αξιοπρέπεια που μας την έχουν κουρελιάσει. Όλα αυτά τα αντικατέστησαν με ανεργία, φτώχεια, φόρους, βία, ντροπή για την κατάντια μας και χαμένα όνειρα.
Αν η κατάσταση ήταν καλύτερη, ή μπορούσε να γίνει καλύτερη, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως θα ταν χρήσιμο να περιμένουμε. Αλλά όλοι στο βάθος ξέρουμε, πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Πως έρχονται χειρότερες μέρες. Πως οι σημερινοί άνεργοι, δεν είναι τίποτα μπροστά στους ανέργους που θα έχουμε σε 2-3 χρόνια. Πως οι μισθοί μας, τώρα θα αποτελούν ανάμνηση, λίγο αργότερα. Πως τώρα, υπάρχουν νέοι που μένουν στην Ελλάδα. Σε λίγα χρόνια δεν θα μείνει σχεδόν κανείς
Η απόλυτη κοινωνική καταστροφή
. Είναι φανερό, πως αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες του Ελληνικού κράτους, δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της Ελληνικής κοινωνίας. Όλα τα λόγια του κόσμου δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα πως το κράτος της Ελλάδας, δεν υπηρετεί το λαό της Ελλάδας. Αλώθηκε από ξένους προς την κοινωνία μας, κατακτητές που σκέφτονται, μιλούν και βαδίζουν στο δικό τους δρόμο. Μας πετάνε πότε- πότε και κανένα κομμάτι ψωμί, για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Και συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους. Την πλήρη εκμετάλλευση και διάλυση της κοινωνίας. Ανενόχλητοι προς το παρόν. Γιατί;
Γιατί εμείς ακόμα πιστεύουμε πως αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας, την ύπαρξη δηλαδή «δικού μας» κράτους, είναι πραγματικότητα. Ναι είναι πραγματικότητα. Μόνο που δεν το ελέγχει η Ελληνική κοινωνία. Στην καλύτερη περίπτωση, το επηρεάζει ίσως, και μάλιστα σε ελάχιστο βαθμό. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν το ελέγχει. Τα τελευταία χρόνια ο ουσιαστικός έλεγχος πέρασε σε διαχειριστές πολύ άξιους για αυτό που το σύστημα τους επέλεξε: Για το τελικό γκρέμισμα των πάντων.

Με δεδομένα τα διαφορετικά συμφέροντα κράτους–πλειοψηφίας κοινωνίας (πάντα το κράτος, έχει κάποιες ομάδες συμφερόντων που το στηρίζουν), πως μπορεί σήμερα να οργανωθεί η κοινωνία, ώστε να ικανοποιήσει τις ανάγκες της; Και πως θα απαντήσει στην επίθεση της οργανωμένης βίας (του κράτους δηλαδή, που ενεργεί μάλιστα και επ’ ονόματί της), αφού οποιαδήποτε οργάνωση, προερχόμενη εκ των κάτω, θα πολεμηθεί άγρια από το σημερινό πολιτικό και οικονομικό σύστημα; Σ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει το λαϊκό κίνημα,
αν θέλει ο προορισμός της Ελληνικής κοινωνίας να είναι διαφορετικός από το νεκροταφείο της ιστορίας.
γράφει η Δηϊδάμεια