Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Δεν ντρέπεται κανείς;...

Δεν είναι πλάκα: Το Πρώτο Θέμα τα βάζει με μια ωρομίσθια συμβασιούχο επειδή της αρέσει το pole dancing...

Αφήνω τις περιττές εισαγωγές και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Για να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, το Πρώτο Θέμα έφτασε χθες στο σημείο να στοχοποιήσει μια...
απλή συμβασιούχο του Δημοσίου και ουδείς υψώνει τη φωνή του απέναντι στη χυδαιότητα της εφημερίδας.

Το story σε συντομία: o Τσίπρας αποφάσισε να φτιάξει μια ακόμα άχρηστη κυβερνητική δομή στη Θεσσαλονίκη (γραφείο πρωθυπουργού) και επικεφαλής τέθηκε μια νεαρή κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία φυσικά προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, μιας και καλώς ή κακώς οι θέσεις αυτές είναι πολιτικές.

Τι βρήκε να πει για όλα αυτά το Πρώτο Θέμα; Διάφορα χαζά και σεξιστικά όπως πάντα ΑΛΛΑ και κάτι ακόμα: ότι η αδερφή της κάνει pole dancing και ταξιδεύει στη Μύκονο!!! Δεν είναι πλάκα, ούτε υπερβολή. Παραθέτω αυτούσιο το ρεπορτάζ:

"Εκτός από τη διευθύντρια του νεοσύστατου πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη, καλλιτεχνική φλέβα έχει και η αδελφή της, Μαρία, η οποία παράλληλα με τις σπουδές της στις Πολιτικές Επιστήμες ασχολήθηκε με τον χορό και ειδικότερα το pole dancing. Ένας συνδυασμός αισθησιακού χορού και γυμναστικής που κάνει θραύση τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο. 

Απόδειξη των αποτελεσμάτων της διαρκούς εξάσκησής της στον χορό πάνω σε στύλο, το ιδιαίτερα καλλίγραμμο σώμα της, όπως αυτό αποτυπώνεται στα φωτογραφικά στιγμιότυπα που η ίδια αναρτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν και νεαρότερη σε ηλικία, το βιογραφικό της πέραν των σπουδών της περιλαμβάνει περισσότερη εργασιακή εμπειρία από εκείνο της αδελφής της. Η 24χρονη Μαρία Νοτοπούλου έχει εργαστεί σε καφέ μπαρ της πόλης, σε κατάστημα πώλησης καφέ, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια εργάζεται ως ωρομίσθια υπάλληλος στο ταμείο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Συγκεκριμένα προσελήφθη με σύμβαση ορισμένου χρόνου στις 21/10/2014 έως τις 29/03/2015, η οποία ανανεώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ μετά από οκτώ μήνες, από τις 03/11/2015 μέχρι τις 24/04/2016. Πέντε μήνες αργότερα θα ανανεωθεί για μία ακόμη φορά. Από τις 27/09/2016 μέχρι σήμερα η Μαρία Νοτοπούλου εκτελεί χρέη ταμία στο Κρατικό Θέατρο, ευελπιστώντας ότι ίσως καταφέρει, και με τη βοήθεια της αδελφής της βέβαια, να κερδίσει μια μόνιμη θέση στο Δημόσιο."

Προσέξτε! Στη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία κυριακάτικη εφημερίδας της χώρας, δημοσιεύεται ένα ρεπορτάζ τριών ολόκληρων παραγράφων, συνοδευόμενο από αρκετές φωτογραφίες, για τη ζωή μιας κοπέλας που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα κοινά ή τα δημόσια πράγματα.

Δεν πρόκειται μάλιστα καν για την ανάδειξη κάποιου ρουσφετιού της κυβέρνησης Τσίπρας, μιας και η κοπέλα εργάζεται ως συμβασιούχος από τον Οκτώβριο του 2014 και μάλιστα ως απλή ωρομίσθια ταμίας στο ταμείο του ΚΘΒΕ. Και ο συνοδευτικός τίτλος είναι «από το pole dancing στο Kρατικό Θέατρο»!!!

Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων που δίνουν συνεντεύξεις στο Πρώτο Θέμα και στην εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη δεν ντρέπονται έστω και λίγο για τη στήριξη τους σε αυτή τη δημοσιογραφία; Δεν νιώθουν την ανάγκη να πουν μισή κουβέντα; Η ΕΣΗΕΑ; Οι δημοσιογραφικές ενώσεις; Είναι δυνατόν να στοχοποιείται έτσι μια νεαρή κοπέλα αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι εμφανίσιμη και ανεβάζει ωραίες φωτογραφίες στο Facebook;

Δεν ντρέπεται κανείς;...

Πηγή: parapolitiki.com

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

         Πρετεντέρης: Γέμισε τενεκέδες η Βουλή...

"Να σταματήσει το καλαμπούρι περί λαϊκής σοφίας. Αν έχει γεμίσει τενεκέδες η Βουλή είναι επειδή κάποιος τους εξέλεξε", γράφει στη στήλη του "Εμπιστευτικά" (ΤΑ ΝΕΑ), ο Ντερμπεντέρης. 

"Δεν διορίστηκαν βουλευτές, ούτε...
βγήκαν με κλήρο. Τους ψήφισε ο ελληνικός λαός", προσθέτει. Και λίγο πριν τους "τενεκέδες" σημείωνε πως: Τα καλά νέα για τη ΝΔ είναι ότι ο Μητσοτάκης έβαλε στη "σκιώδη κυβέρνηση" όποιους είχε. 

Τα κακά νέα είναι ότι αυτούς είχε.

Σε μεγάλη υπόληψη έχει το πολιτικό προσωπικό της χώρας... 

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ                    

ΤΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ-ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΟΤΙ ΣΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΑΝΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ, ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΟΜΩΣ? ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ <<ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΜΑΖΕΣ>> ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΚΙΚΙΛΙΑΣ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ., ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ?

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Ανασχηματισμός ΝΔ: Τσίπρας για 10 χρόνια (τουλάχιστον)

Αθηναίοι, προσοχή, μη κατεβείτε σήμερα στο Σύνταγμα. Θα υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση. Πλήθη Ελλήνων, Νεοδημοκρατών και μη, βγήκαν να πανηγυρίσουν για την... σκιώδη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ενθουσιασμός σε όλη την Ελλάδα για την κυβέρνηση της... πεδιάδας, κι όχι του βουνού. Μάχιμοι οι νέοι σκιώδεις υπουργοί θα δώσουν τον καλό αγώνα για να ανατραπεί η κυβέρνηση Τσίπρα.

Κι αυτό ο κόσμος το αναγνωρίζει και γι' αυτό σπεύδει μαζικά στην πλατεία Συντάγματος. Ελπίζουμε μόνο μην πάει και στην πλατεία... Κλαυθμώνος, εκεί που κάποτε έπεφτε πολύ... κλάμα.

Η «κυβέρνηση» Κυριάκου, προάγγελος για το ποιοι θα κυβερνήσουν όταν η ΝΔ έλθει στην εξουσία, είναι σύμφωνα με την Πειραιώς ένα σχήμα μάχης που θα βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα για την πιθανότητα εκλογών. Με τις αποφάσεις του ο Μητσοτάκης θέλει να κάνει γερό... πρέσινγκ στους υπουργούς του Τσίπρα και αν τα καταφέρει να πάει σε pick and roll. Πολύ μπάσκετ βλέπει ο πρόεδρος γι' αυτό έβαλε κι έναν... ψηλό σε ρόλο σέντερ, να καρφώνει τα καλάθια του αντιπάλου. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον πρώην μπασκετμπολίστα Βασίλη Κικίλια ο οποίος προφανώς εκτιμήθηκε ότι έχει ευφράδεια και ευστροφία για να αντεπεξέλθει στα καθημερινά καθήκοντα του «σκιώδους» κυβερνητικού εκπροσώπου.

Αν και γι' αυτόν το ρόλο μάλλον πλέι μέικερ χρειαζόταν για να μοιράζει τη μπάλα. Θα κριθεί στο άτυπο debate με τον Τζανακόπουλο ο οποίος δείχνει να αντεπεξέρχεται με επιτυχία. Διότι ο ρόλος αυτός θέλει και λίγη... αλητεία με την καλή έννοια που λέει και ο Ψινάκης. Παρεμπιπτόντως, πώς τους ξέφυγε ο Ηλίας και δεν τον έκαναν τομεάρχη;

Αν κρίνουμε από τον ανασχηματισμό του Κυριάκου, οι θέσεις που μοιράστηκαν θα είναι και τα αντίστοιχα υπουργεία που θα καταλάβουν τα στελέχη. Π.χ. αν πιστεύαμε ότι η Ντόρα η Εξερευνήτρια θα αναλάμβανε το υπουργείο Εξωτερικών γελαστήκαμε. Τσαρίνα της οικονομίας την έκανε ο αδερφός, μιας και λέγαμε ότι δεν υπάρχουν οικονομικά μυαλά για να αναλάβουν το δύσκολο ρόλο της... αντικατάστασης του Τσακαλώτου.

Την ψηφιακή πολιτική, δηλαδή το φόβητρο του Παππά τον αναλαμβάνει η... Σαμαρικιά Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου ενώ το αντίπαλον δέος του Πανούλη του ακομβίωτου τον αναλαμβάνει ο Άδωνις. Ο Βορίδης πάει στο εσωτερικών ενώ το Εξωτερικών το παίρνει ο Κουμουτσάκος που... υποβαθμίστηκε διά της αναβαθμίσεως, όπως κάνουν όλοι οι καλοί πρωθυπουργοί, κανονικοί και σκιώδεις.

Ενδιαφέρουσα είναι η τοποθέτηση στο Μεταφορών του Κώστα του Καραμανλή (βεβαίως όχι του... ξεκούραστου, του άλλου) μιας και πρόκειται για μια άσκηση ισορροπίας. Δεν έχει νόημα να πούμε όλα τα ονόματα, όμως πρέπει να εστιάσουμε σε ορισμένα κύρια θέματα.

Το πρώτο είναι ότι η «κυβέρνηση» Μητσοτάκη βρίθει... Σαμαρικών. Όλοι οι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης της ΝΔ πήραν θέσεις στο νέο σχήμα και προφανώς θα πάρουν άμποτε και στη νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Για ξεκάρφωμα έχουν επιλεγεί μερικοί Καραμανλικοί και δύο – τρεις χωρίς ουσιαστική ταυτότητα.

Το δεύτερο είναι ότι απομακρύνονται οι «ενοχλητικές» φωνές. Όπως του Άδωνι π.χ. που ήταν και ο μόνος που έκανε σκληρή αντιπολίτευση. Γιατί το να γίνεσαι σκιά ενός ανύπαρκτου υπουργού όπως ο Καμμένος μάλλον με... μετάθεση στην παραμεθόριο μοιάζει.

Επίσης, το να εμπιστευτείς στον Θεοδωρικάκο τον πολιτικό σχεδιασμό και την επικοινωνίας του κόμματος έχει κι ένα ρίσκο. Ο γκαλοπολόγος, μόνιμος υπάλληλος του Mega και του Καλογρίτσα, δεν φημίζεται για το... στρατηγικό σχέδιό του, αλλά εν πάση περιπτώσεις ας του ευχηθούμε καλή επιτυχία.

Όπως και στους άλλους βεβαίως, όμως, πολύ φοβούμαστε ότι χωρίς ανανέωση, χωρίς νέα πρόσωπα και με πρώτες «μούρες» την Ντόρα, τον Βορίδη, τον Σταϊκούρα και την Άννα – Μισέλ, ο Αλέξης θα κυβερνά για καμιά δεκαετία ακόμη και οι νέοι της ΝΔ θα γεράσουν περιμένοντας τις πρόωρες εκλογές.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ              

ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΡΟΥΤΣΗΣ ΠΟΥ ΞΕΤΙΝΑΞΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ( ΘΕΣΜΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ) ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Η ΝΤΟΡΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ/ΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟΣΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ (ΜΑΛΛΟΝ) ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΣΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ. Ο ΑΔΩΝΙΣ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΞΕΔΟΝΤΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ, ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΡΥΦΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ. ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΧΤΥΠΗΤΟ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ, Η ΚΕΡΑΜΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟ HARVARD ΜΕ ΒΟΗΘΟΥΣ ΤΗ ΔΑΣΟΛΟΓΟ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΔΡΙΑΝΟ (ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΔΠΘ ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΕ ΣΤΟ ΧΑΡΟΚΟΠΕΙΟ ΜΟΛΙΣ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΑ ΕΠΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ) ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΚΕΛΛΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΟΣΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΠΡΟΛΑΒΕ ΩΣ ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΤΙ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΑΛΛΑΓΕΣ. ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ Ο ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ, ΕΚΕΙ ΕΙΧΕ ...ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΕΠΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΦΟΡΤΣΑΚΗ ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΚΑΘΟΤΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ Η ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ. ΠΕΡΙΕΡΓΗ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΑΝ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ. Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΥΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΤΥΛ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΟΠΟΥ ΕΙΧΕ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. ΕΞΥΠΝΟ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΝΕΩΣΗ.

Υ.Γ. ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΔΩΝΙ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ. 

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης αναλύει τη γενιά του Πολυτεχνείου



Άρθρο του πρώην συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά για τη επέτειο

Την άποψή του για την εξέγερση του Πολυτεχνείο και την λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου εξέφρασε με άρθρο του ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, Χρύσανθος Λαζαρίδης στην ιστοσελίδα antinews.gr. Πρόσωπο που συμμετείχε ενεργά τόσο στην εξέγερση του Νοεμβρίου του 1973 αφού ήταν μέλος της επιτροπής κατάληψης του ΕΜΠ όσο και στη συνέχεια, αφού κρατούσε τη σημαία στις πρώτες πορείες για την επέτειο, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης αποκαλεί τις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο «καθεστωτικό μύθο», που η σημασία του «δεν μπορεί να συγκρίνεται με τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοελληνική Ιστορία».

Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού ανήκε στην οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος (φωτογραφία άρθρου: πρώτος από δεξιά) αναφέρει χαρακτηριστικά: "Κάποτε ήταν “μόδα” να δηλώνεις “γενιά του Πολυτεχνείου” ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη “γενιά του Πολυτεχνείου”".

"Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια", αναφέρει ο κ. Λαζαρίδης και συμπληρώνει:

"Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. ’λλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει".

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε:

“Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…”

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά.

Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθουςπου επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…

Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…

Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:

Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».

Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.

Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή«ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονόςότι ήμουν κι εγώ εκεί…

Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…

Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε…

Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε.

Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω  – είναι αρκετά διαφορετική:

* Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»

Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;

* Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).

* Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.

Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…

* Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…

Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…

* Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!

Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….

* Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.

Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψειςενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.

* Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοΕλληνική Ιστορία. Η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…

Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.

* Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά

Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».

Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκεπλήρως!

Κρίμα, γιατί η Αριστερά είχε πραγματικούς αγώνες, σύμβολα και ήρωες, που τους παραμέρισε, για να τιμήσει ένα πολύ μικρότερης σημασίας γεγονός από το οποίο η ίδια επισήμως μάλλον απείχε.

Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό: Διότι όλα τα άλλα που είχε στο «ενεργητικό» της ήταν γραμμένα ταυτόχρονα και στο «παθητικό»της! Ήταν γεγονότα και σύμβολα που δίχαζαν τον ελληνικό λαό. Ενώ το Πολυτεχνείο, ή μάλλον ο μύθος που πλάστηκε γι’ αυτό, λειτουργούσε ενωτικά ως σύμβολο.

Και γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό. Αλλά ελάχιστα αληθινό

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους – αριστερή και δεξιά – τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.

Κι από τότε παραμένουν, όπως θα ’λεγε ο Άρης Αλεξάνδρου:

«Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες»

Το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Οι ήρωες είναι «τυχεροί» όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το «φωτοστέφανο». Όσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… «ατυχία» να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο άλλο χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…

Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει.

Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν.

Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο – το φετίχ – που περιφέρεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.

Κι αυτοί που προσκύνησαν το «φετίχ», κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με το «έγκλημα». Γίνονταν φαντασιακοί μέτοχοι ενός μύθου, ακριβώς γιατί δεν μετείχαν στα πραγματικά γεγονότα…

* Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός. Η νέα μεταπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ακόμα ζητούμενο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα καταρρέουν οι παλαιοί μύθοι, χωρίς να εδραιώνονται οι νέες αλήθειες.

Αυτό αναδεικνύει μια σύγχυση αναπόφευκτη. Αλλά για κάποιους είναι λυτρωτικό. Κυρίως για την ίδια «τη γενιά του Πολυτεχνείου»

Ναι, συμφωνώ προφανώς, με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιες επετειακές εκδηλώσεις. Να βρούμε το κουράγιο να εξηγήσουμε ότι τιμούμε κάθε ξέσπασμα ελευθερίας της Ελληνικής νεολαίας, αλλά δεν διογκώνουμε τα γεγονότα, ούτε προσβάλλουμε τη μνήμη άλλων σημαντικότερων αγώνων που έχουν περιέλθει στη λήθη. Το έχω υποστηρίξει ενυπόγραφα, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ακόμα ήταν δύσκολο. Κι εγώ απελπιστικά μόνος τότε…

Αλλά όχι να περνάμε από τη μυθοποίησηστο… ανάθεμα!

Πρέπει άραγε, να ντρεπόμαστε που αγωνιστήκαμε κάποτε για Ελευθερία;

Πρέπει να απολογούμαστε, γιατί κάποιοι, ελάχιστοι, οικειοποιήθηκαν τους αγώνες μας ή τους μετέτρεψαν σε εφαλτήριο καριέρας;

Ως πότε σε αυτή τη χώρα όσοι αγωνίστηκαν για κάτι σημαντικό θα πρέπει συνεχώς να καλούνται σε απολογία;

Φυσικά κάθε λαός έχει ανάγκη από σύμβολα.

Αλλά εδώ δεν κατεδαφίζουμε φθαρμένα σύμβολα. Τρώμε τα παιδιά μας!

Και τώρα τα τρώμε όταν έχουν πάψει προ πολλού να είναι «παιδιά».

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μπήκε πράγματι, μαζικά, στα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς το 1974 και λίγο αργότερα.

Όπως μπήκε-βγήκε! Οι περισσότεροι τουλάχιστον…

Γιατί όσοι έχουν ζήσει από τα μέσα μια εξέγερση εκτός από απροσκύνητοι ήταν πλέον και ψυλλιασμένοι.

Κι ανθρώπους που είναι απροσκύνητοι και ψυλλιασμένοι, δεν μπορούν να τους «φάνε» έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα οι άκαπνοι…

Και παραμένουμε από τότε «για τους Σπαρτιάτες Είλωτες, και για τους Είλωτες Σπαρτιάτες». Παλαιότερα μας πετροβολούσε η Αριστερά για την είχαμε ξεπεράσει ή εγκαταλείψει. Σήμερα μας πετροβολούν και πολλοί άλλοι, γιατί ήμασταν τα θύματα ενός μύθου, που κάποιοι άλλοι έπλασαν στην καμπούρα μας…

Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι – έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:

–Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε «Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…

–Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένεΑξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει.

Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής.

Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν.

Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.

Αντέξαμε απέναντι σε θηρία. Δεν μας φοβίζουν οι ψείρες…

Είμαστε και Σπαρτιάτες και Είλωτες!

            «Σπαρτιάτες» γιατί μάθαμε ναπολεμάμε.

            Και «Είλωτες» γιατί μάθαμε να υπομένουμε…        

Και δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία μας λέξη

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Η αμορφωσιά ως συγκριτικό πλεονέκτημα εξουσίας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η εκπαίδευση ως φυτώριο λαϊκισμού, εθνοκαπηλείας και πηγή εσόδων για έναν υπόκοσμο.

Το ότι αδίστακτοι λαϊκιστές τύπου Τράμπ στις ΗΠΑ και Μαδούρο στη Βενεζουέλα συμπίπτουν ως προς τις πρακτικές ανόδου της παραμονής στην εξουσία κάθε άλλο παρά τυχαίο γεγονός είναι. Οι πρακτικές τους εμπνέονται σαφώς από μαρξικές και άλλες αναλύσεις και βέβαια δεν είναι κάτι το καινούργιο. Από τη γαλλική επανάσταση και μετά, ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και η πολιτική εξαπάτηση έγιναν εργαλεία εξουσίας και ανέδειξαν τέρατα όπως ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός, φαινόμενα που στο βωμό τους υπάρχουν κάποιες εκατοντάδες αθώα θύματα και δυο παγκόσμιοι πόλεμοι. Παρόλαυτα, ως φαίνεται, ο άνθρωπος σπανίως διδάσκεται από την Ιστορία. Έτσι σήμερα ο λαϊκισμός και η πολιτική αγυρτεία βρίσκονται εκ νέου στο προσκήνιο και κανείς δεν γνωρίζει που θα μπορούσαν να οδηγήσουν.
Σε μία όχι πολύ γνωστή επιστολή του προς τον Φρήντριχ Ένγκελς, στα τέλη του Αυγούστου 1876, ο Κάρολος Μαρξ τονιζε συμφωνοντας με τον καλο του φιλο, ότι ο σοσιαλισμός είναι πλέον μία επιστήμη και όχι μία επιστημονική μέθοδος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνον ένας τρόπος αντιπροσωπεύσεως της οικουμένης και του σύμπαντος, ένα κοινωνικό ιδεώδες που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Ταυτοποιείται με την επιστήμη. Στο πλαίσιο αυτό, οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», αναλύοντας το πώς θα εγκαθιδρυθούν ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» και το μεταβατικό στάδιο της «δικτατορίας του προλεταριάτου», υπογραμμίζαν ιδιαιτέρως τον ρόλο της εκπαιδεύσεως, αλλά και της δημοσιογραφίας. 

Την εποχή εκείνη, βέβαια, οι συνθήκες παραγωγής και διανομής πλούτου διέφεραν αισθητά από τις αντίστοιχες σημερινές. Ο δε καπιταλισμός βίωνε την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και όχι την τέταρτη που αναδύεται στις μέρες μας. Έτσι, όταν οι Μαρξ και Ένγκελς έκαναν λόγο για την «κατάληψη του εποικοδομήματος», ως βασική προϋπόθεση εγκαταστάσεως του  «επιστημονικου σοσιαλιςσμου», σίγουρα δεν μπορούσαν να έχουν κατά νουν αυτά που σήμερα πιστεύουν και πράττουν οι κ.κ. Μπαλτάς, Φίλης και κάποιες κυρίες της κυβερνήσεως.

Στην ελληνική περίπτωση, εξάλλου, η κυβέρνηση των Συριζανέλ δεν προετοιμάζει καμμία απολύτως «επιστημονική επανάσταση» για τον πολύ απλό λόγο ότι απεχθάνεται την επιστήμη. Το ίδιο όμως ισχύει και για ένα σεβαστό κομμάτι του ελληνικού λαού, το οποίο έφερε στην εξουσία τους ανθρώπους που μάς κυβερνούν.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν να αναβαθμίσουν το πολιτιστικό και πνευματικό εποικοδόμημα της χώρας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να το διαιωνίσουν ως εργαλείο φαυλοκρατικής εξουσίας. Η κυβέρνηση θέλει να διατηρεί την εκπαίδευση ως φυτώριο λαϊκισμού, εθνοκαπηλείας και πηγή εσόδων για έναν κάποιο υπόκοσμο. Όταν στην χώρα μας οι νέοι σε ποσοστό 40% φρονούν ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερη αν υπαγόταν στην ρωσική σφαίρα επιρροής, τότε όντως υπάρχει πρόβλημα -και πολύ σοβαρό, μάλιστα. Αποδεικνύεται ότι η  παραπλάνηση ως προς την πραγματικότητα αποτελεί συνειδητή ενέργεια που καλλιεργείται από συγκεκριμένους κύκλους και εξυπηρετεί στόχους άσχετους με την προκοπή και την ευημερία της χώρας.

Είναι ξεκάθαρο ότι διάφορες δυνάμεις θέλουν να θολώσουν και να ακυρώσουν το μέλλον της χώρας γιατι αν η Ελλαδα μετατραπει σε κοινωνια γνωσεων, πιθανότατα, αυτό θα αντίκειται στην αμάθεια, στους στενούς ορίζοντες και στον κυρίαρχο ανορθολογισμό. Ηκαλλιέργεια της αμορφωσιάς και ο ανορθολογισμός, θα ειναι το απολυτο οπλο για τις δυνάμεις του ζοφου της ασυναρτησίας και της βίας κατα  των δημοκρατικών κοινωνιών στον 21ο αιώνα και οι φορείς τους θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν, να υποσκάψουν και να ακυρώσουν τις προϋποθέσεις για έναν περισσότερο ελεύθερο και «επιχειρούντα» κόσμο. 

«Οι κοινωνίες του αύριο θα πρέπει να εξελιχθούν σε επιχειρούσες κοινωνίες, που θα δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας. Στο πλαίσιο αυτό, σημαντική θα είναι η αποκέντρωση θεσμών και εξουσιών, η μόνη ικανή να μάς απαλλάξει εδώ στην Ελλάδα από το γραφειοκρατικό κράτος», είπε σε τελευταία ομιλία του ο πρόεδρος του Hellenic American University κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος.

Οι δυνατότητες δισεκατομμυρίων ανθρώπων να συνδέονται με κινητές συσκευές, με πρωτοφανή ισχύ επεξεργασίας, χωρητικότητα αποθήκευσης καθώς και πρόσβαση στην γνώση, είναι απεριόριστες. Και οι δυνατότητες αυτές θα πολλαπλασιάζονται από τις καινοτομίες στην αναδυόμενη τεχνολογία σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η ρομποτική, το «Ίντερνετ των πραγμάτων». Βιώνουμε έτσι μία εποχή που πλήττει τις παραδοσιακές πρακτικές των κομμάτων και κυρίως αυτών που βρίσκονται κοντά σε ολοκληρωτικές ιδεολογίες.

Όπως ανέφερε ο δρ. Κλάους Σβάμπ στο τελευταίο Συμπόσιο του Νταβός, που ήταν αφιερωμένο στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, αυτή είναι ήδη η πιο ανατρεπτική στην ζωή του ανθρώπου: «Εν αντιθέσει με τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν και άλλαξαν τον κόσμο, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση έχει την δυνατότητα να αυξήσει τα επίπεδα του παγκόσμιου εισοδήματος και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής για τους πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο». Χειρότερα νέα, λοιπόν, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που στην ουσία μισούν τον Άνθρωπο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Φαντάζεται κανείς να απελευθερωνόταν στην Ελλάδα η παιδεία, να γινόταν ψηφιακή η δημόσια διοίκηση, να άνοιγαν επαγγέλματα που έτσι κι αλλιώς σε βάθος χρόνου θα αλλάξουν; Μια τέτοια προοπτική θα ήταν καταστροφική για εξουσιολάγνους δημαγωγούς και, ως εκ τούτου, ανήθικους πολιτικούς, που ζουν ψευδόμενοι και εξαπατώντες. Ακόμα χειρότερα δε, εμφανίζουν την απάτη και το ψεύδος ως προστασία των εθνικών συμφερόντων και «πολιτική μαγκιά». Γι αυτό και τους «πονάει» η παιδεία, η ελεύθερη βούληση και ο σεβασμός θεσμών και αρχών. Η κριτική σκέψη και η ελευθερία της επιλογής, είναι πολύ «κακά πράγματα» για αδίστακτους λαϊκιστές και λαοπλάνους που το παίζουν ότι είναι και κάποιοι.