ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Όταν λέει πως επί έντεκα χρόνια βάδιζε μέσα σε μία πολιτική έρημο, ή ότι καθόταν στο σπίτι του και κοιτούσε τους τέσσερις τοίχους, υποθέτουμε πως θέτει το 1996 ως έτος έναρξης. Όταν δηλαδή, η Πολιτική Άνοιξη έμεινε εκτός Βουλή. Από το 1996, αν αθροίσουμε 11 χρόνια, καταλήγουμε στο 2007. Δηλαδή, όταν επανεξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας και άρχισε να ελπίζει ότι σε έναν ανασχηματισμό θα χριζόταν και πάλι υπουργός, έπαυσε ο κος. Σαμαράς να βαδίζει στην πολιτική έρημό του και να κοιτάζει τους τοίχους του σπιτιού του. Προφανώς, δεν εκτίμησε διόλου ότι το 2004 έγινε δεκτός και πάλι στο κόμμα την κυβέρνηση του οποίου έριξε το 1993 για να ιδρύσει το δικό του κόμμα και να ψηφίσει στη συνέχεια την κυβέρνηση του αντίπαλου κόμματος. Ούτε και εκτίμησε ότι τοποθετήθηκε στη δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου, αμέσως μετά τον κο. Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, μεταβαίνοντας για τρία χρόνια στη χλιδή των Βρυξελλών.Βέβαια, υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Ότι η πορεία στην έρημο έληξε το 2004 και άρχισε το 1993. Αλλά το έτος εκείνο, δεν τον διέγραψε κανείς από τη ΝΔ, μόνος του έφυγε. Επιπλέον, θα ήταν ενδιαφέρον να παραδεχόταν ότι η ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης, σήμαινε γι’ αυτόν πορεία στην έρημο και απομόνωση στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του. Θα το εκτιμούσαν πολύ να το άκουγαν αυτό, όσοι τον είχαν ακολουθήσει σε αυτή την περιπέτεια, πιστεύοντάς τον.Είτε ισχύει το ένα σενάριο, είτε το άλλο, κοινό στοιχείο είναι η αχαριστία και η ματαιοδοξία.