O Ξεχωριστός Θοδωρής Ρουσόπουλος

Υπάρχουν στιγμές που ψιθυρίζεις και σε ακούνε οι πάντες
Το άρθρο του Θοδωρή Ρουσόπουλου στην Καθημερινή το οποίο αδειάζει τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών ήταν μια σταγόνα δροσιάς στην πολιτική έρημο. Μια φωνή λογικής σε ένα τοπίο που κυριαρχούν οι φωνές των λαικιστών. Μια φωνή που έχει ανάγκη ο τόπος. Ο Θοδωρής Ρουσόπουλος είναι πράγματι ένας ξεχωριστός άνθρωπος.

Γράφει ο Βασίλης Μπόνιος

Αυτό που τον έκανε και ξεχωριστό πολιτικό ήταν η πολιτική του αξιοπρέπεια, οι χαμηλοί τόνοι και η λιτότητα των λόγων του η οποία ταιριάζει με την λιτότητα της ζωής του η οποία είναι αναντίστοιχη με τους τόνους λάσπης και τις επιθέσεις που δέχθηκε.

Ο άνθρωπος που αντιμετώπισε με
μοναδικό ήθος μια χυδαία επιχείρηση εξόντωσής του βγαίνει μπροστά και παίρνει θέση για το κυνήγι μαγισσών γύρω από τις τηλεοπτικές άδειες.

Το άρθρο-βόμβα του πρώην υπουργού δεν αποδομεί μόνο την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών αλλά και “σύσσωμη” την κυβέρνηση Τσίπρα η οποία αγωνιά να δείξει κάτι “αριστερό”.

Πρόκειται για παρέμβαση που όσοι επιχειρήσουν να την χρεώσουν στο στρατόπεδο Καραμανλή καλό θα είναι να είναι προσεκτικοί.

Η παρουσία του στο πλευρό του Καραμανλή, ως αντικαταστάτης του ανερμάτιστου νεαρού νάρκισσου Αρη Σπηλιωτόπουλου, απεδείχθη σωτήρια για τον Καραμανλή προσωπικά και υπήρξε καθοριστική στο να κερδίσει ο Καραμανλής πολιτικό χρόνο.

Το πως ο τότε πρωθυπουργός αξιοποίησε το χρόνο που κέρδισε είναι άλλο ζήτημα. Το αν δηλαδή ο τότε πρωθυπουργός προτιμούσε να έχει δίπλα του ανθρώπους σαν τον Παυλόπουλο και τον Σπηλιωτόπουλο-σε ρόλο διασκεδαστή-, ή διαπλεκόμενους σαν τον Σουφλιά και τον Αλογοσκούφη, έχει να κάνει με το πως ο Καραμανλής αντιλαμβάνεται το κυβερνάν.

Ισως η μακροχρόνια σιωπή του να είναι ενός είδους απολογία για την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τις κυβερνήσεις του.

Η αντιμετώπιση πάντως που είχε ο Θοδωρής Ρουσόπουλος από τον τότε πρωθυπουργό δεν ήταν η καλύτερη. Ο Καραμανλής εγκατέλειψε τον Ρουσόπουλο στο έλεος των επιθέσεων σεσημασμένων κέντρων για την υπόθεση Βατοπεδίου λέγοντάς του:

-Eάν θέλεις να παραιτηθείς, παραιτήσου…

Ο Ρουσόπουλος παραιτήθηκε και σήκωσε μόνος τον σταυρό του μαρτυρίου. Μόνος στάθηκε όρθιος και απέδειξε την αθωότητά του. Και όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζει με αξιοπρέπεια να δίνει την μάχη της καθημερινότητας με το σθένος και το ήθος που τον χαρακτηρίζουν.

Σχολιάζοντας την περίοδο εκείνη, ο Θ. Ρουσόπουλος λέει: «Δεν θέλω ρεβάνς. Το λέω ηθική δικαίωση. Θεωρώ ότι, εντασσόμενος και πάλι στην πολιτική, στο σώμα που ασχολείται με την πολιτική, και αν με ακούσει ο κόσμος αυτή τη φορά, ίσως μπορέσω να επανέλθω. Δεν είναι, όμως, κάτι που θα επιδιώξω per mare, per terram». Και καταλήγει με φιλοσοφική διάθεση, που εμπεριέχει και το στοιχείο της πικρίας: «Στην πολιτική, και ίσως και στη ζωή, στις ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχουν στιγμές που μπορεί να κραυγάζεις και να μη σε ακούει κανένας και υπάρχουν στιγμές που ψιθυρίζεις και σε ακούνε οι πάντες. Εγώ τότε κραύγαζα για αυτά που με κατηγορούσαν, αλλά δεν άκουγε κανένας».

Το τελευταίο διάστημα ο πρώην υπουργός εργάζεται ως καθηγητής Δημοσιογραφίας και Επικοινωνίας στο νεοσύστατο τμήμα Επικοινωνίας και Δημοσιογραφίας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου της Κύπρου.
kourdistoportocali