Δεν μπορεί, κάτι έχουν πάθει οι πολιτικοί αρχηγοί. Ακόμη και τις πιο κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας συμπεριφέρονται λες και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν την καρέκλα όπου κάθεται κάποιος άλλος. Δεν χαίρονται για τις επιτυχίες τις δικές τους αλλά για τις αποτυχίες του άλλου. Είναι δυνατόν την ώρα που όλοι -δημόσια τουλάχιστον- καίγονται για να σωθεί η χώρα να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο; Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Η χώρα είχε χθες δύο κρίσιμες αναμετρήσεις.Η μία είναι αυτή η ατελείωτη περιπέτεια στην οποία μας
έβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου και αφορά τα μνημονιακά μέτρα, την αξιολόγηση και το χρέος. Η δεύτερη, αυτή που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες και αφορά το Προσφυγικό. Οταν έγινε η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών είχαμε την αίσθηση ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Οτι πέρα από τις φυσιολογικές και ανθρώπινες πολιτικές διαφοροποιήσεις στο τέλος όλοι θα φορούσαν την «εθνική φανέλα» για να αντιμετωπίσει η χώρα τη μεγάλη εθνική απειλή. Και άρχισαν τα παιχνιδάκια, τους αστερίσκους και διάφορα άλλα που δείχνουν ότι ακόμη και τις κρίσιμες ώρες πάνω από όλα και όλους είναι ο μικροκομματισμός. Αυτή η ασθένεια που κόλλησε τους πάντες και συμπεριφέρονται ως πάσχοντες από «πολιτική τύφλωση». Νομίζω ότι την επόμενη φορά που θα μαζευτούν στο Προεδρικό, καλό θα ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος να τους μοίραζε το «Περί τυφλότητος» του Ζοζέ Σαραμάγκου. Ισως μετά να έβλεπαν το φως τους και να σταματούσαν το θέατρο του παραλόγου.
Δεν θα έχαναν και τίποτε εάν έκαναν λίγο υπομονή και δεν μιλούσαν με το που τελείωσε η συνάντηση που είχαν στο Προεδρικό Μέγαρο. Ας περίμεναν να τοποθετηθούν μετά τη Σύνοδο Κορυφής. Αλλά εκεί, να πέσουν στην παγίδα και να μιλούν ακόμη και για το προσχέδιο. Τόσο αντιπολιτευτικό καημό έχουν; Δόξα σοι ο Θεός, ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους δώσει μια σειρά από πατήματα για να τον κρίνουν και να τον κατακρίνουν. Αλλά όχι όλα ένα κουβάρι. Ας δείχναμε έστω και για μια φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία μας ότι πάμε ενωμένοι σε μια «εθνική αναμέτρηση». Βλέπεις όμως ότι η μόνη αγωνία των πολιτικών συστημάτων είναι να φύγουν αυτοί που κυβερνούν και να έρθουν οι άλλοι. Για να βολέψουν τους αναμένοντες μια θέση στον κρατικό μηχανισμό. Να νιώσουν και πάλι σπουδαίοι και ας χάνεται η πατρίδα.
Αλήθεια, γιατί οι ηγέτες αυτής της χώρας πρέπει να γίνονται σαν την κατσίκα που, αφού γεμίζει την καρδάρα, της δίνει μια από πάνω και χύνει το γάλα; Δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν να αγαπούν με πράξεις και όχι με λόγια αυτόν τον τόπο;
Νίκος Ελευθερόγλου
http://www.dimokratianews.gr/content/59921/toys-endiaferei-mono-na-fygoyn-oi-alloi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου