Το πιο σοβαρό δείγμα για το τι θα γίνει από δω και πέρα αποτελεί η απεργία της Τετάρτης και οι συγκεντρώσεις στις πλατείες με γενικό αίτημα την απόσυρση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος.
Στις Δημοκρατίες οι Κυβερνήσεις δεν πέφτουν στους δρόμους, πέφτουν στα Κοινοβούλια.
Με τέτοια όμως πίεση μια αδύναμη Κυβέρνηση όπως η σημερινή κανείς δεν ξέρει πόσο και αν μπορεί να αντέξει μέχρι το φθινόπωρο που οι περισσότεροι αναλυτές δίνουν ως χρόνο εκλογών.
Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ο "καημός" όλων των Κυβερνήσεων ήταν να σταθούμε ισάξιοι με τους Ευρωπαίου εταίρους μας και να μη μας θεωρούν παρακατιανούς.
Μην κάνετε αυτό, μην κάνουμε το άλλο γιατί θα μας κακοχαρακτηρίσουν στην Ευρώπη ήταν η μόνιμη "απειλή" όποιου άσκησε εξουσία και από όποιο πόστο.
Οι περισσότεροι το τρώγαμε το παραμύθι και συγχρόνως τις σφαλιάρες από τον Ευρωπαϊκό βορά που σύντομα ξεπέρασε τις δήθεν Ευρωπαϊκές ισότητες των λαών της και έδειξε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια οικονομική ένωση εκμετάλλευσης των ίδιων των λαών.
Μπορώ να γράψω δεκάδες παραδείγματα για να αποδείξω ότι είναι έτσι με αποκορύφωμα τη σημερινή κατάσταση, φτάνει όμως ένα που θυμάμαι και ας το μάθουν και οι νεώτεροι.
Όταν μπήκαμε στην τότε Κοινή Αγορά ένας από τους όρους που μας βάλανε ήταν ότι έπρεπε το περίπου ένα τρίτο του ενεργού οικονομικά πληθυσμού που ασχολείτο με την αγροτική οικονομία να μειωθεί κάτω από 16%.
Δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι αγροτικού πληθυσμού έπρεπε σταδιακά να αστικοποιηθεί και το υπόλοιπο να προσαρμοστεί στις ντιρεκτίβες που συνέφεραν τον Ευρωπαϊκό βορά.
Κάποιες φωνές τότε πνίγηκαν στην ευφορία των επιδοτήσεων που μας έδιναν και που νομίζαμε ότι μας χάριζαν.
Το αποτέλεσμα το βλέπετε στις Λαϊκές και στο ότι σήμερα η χώρα δεν έχει παραγωγικές δυνατότητες αφού και ο δευτερογενής τομέας "η ραχοκοκαλιά" που έλεγε και ο Αντρέας διαλύθηκε.
Έτσι μοιραία φτάσαμε στο να θεωρούμε ανάπτυξη κάποιες αόρατες επενδύσεις σε κρατική περιουσία που στην ουσία δεν παράγουν τίποτα.
Το έχω ξαναγράψει ότι χωρίς παραγωγικές δυνατότητες και μηχανισμούς ελέγχου η χώρα είναι καταδικασμένη όσα Μεσοπρόθεσμα και να δοθούν και όσα μέτρα και αν παρθούν.
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το αίτημα των Αγανακτισμένων και μη, που κατάλαβαν την εγκληματική πολιτική των Κυβερνήσεων πέρα από την ληστρική επέλαση των ξένων, και απαιτούν να "φύγουν οι κλέφτες" και οι ανίκανοι που μας έφτασαν ως εδώ.
Το αν, το πως, το πότε και κυρίως το μετά κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει.
Θα τα δούμε όλα αυτά σύντομα και το πρώτο δείγμα θα έχουμε αύριο με τη γενική απεργία.
http://prefadoros-nafplio.blogspot.com/2011/06/blog-post_14.htmlΣτις Δημοκρατίες οι Κυβερνήσεις δεν πέφτουν στους δρόμους, πέφτουν στα Κοινοβούλια.
Με τέτοια όμως πίεση μια αδύναμη Κυβέρνηση όπως η σημερινή κανείς δεν ξέρει πόσο και αν μπορεί να αντέξει μέχρι το φθινόπωρο που οι περισσότεροι αναλυτές δίνουν ως χρόνο εκλογών.
Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια ο "καημός" όλων των Κυβερνήσεων ήταν να σταθούμε ισάξιοι με τους Ευρωπαίου εταίρους μας και να μη μας θεωρούν παρακατιανούς.
Μην κάνετε αυτό, μην κάνουμε το άλλο γιατί θα μας κακοχαρακτηρίσουν στην Ευρώπη ήταν η μόνιμη "απειλή" όποιου άσκησε εξουσία και από όποιο πόστο.
Οι περισσότεροι το τρώγαμε το παραμύθι και συγχρόνως τις σφαλιάρες από τον Ευρωπαϊκό βορά που σύντομα ξεπέρασε τις δήθεν Ευρωπαϊκές ισότητες των λαών της και έδειξε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια οικονομική ένωση εκμετάλλευσης των ίδιων των λαών.
Μπορώ να γράψω δεκάδες παραδείγματα για να αποδείξω ότι είναι έτσι με αποκορύφωμα τη σημερινή κατάσταση, φτάνει όμως ένα που θυμάμαι και ας το μάθουν και οι νεώτεροι.
Όταν μπήκαμε στην τότε Κοινή Αγορά ένας από τους όρους που μας βάλανε ήταν ότι έπρεπε το περίπου ένα τρίτο του ενεργού οικονομικά πληθυσμού που ασχολείτο με την αγροτική οικονομία να μειωθεί κάτω από 16%.
Δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι αγροτικού πληθυσμού έπρεπε σταδιακά να αστικοποιηθεί και το υπόλοιπο να προσαρμοστεί στις ντιρεκτίβες που συνέφεραν τον Ευρωπαϊκό βορά.
Κάποιες φωνές τότε πνίγηκαν στην ευφορία των επιδοτήσεων που μας έδιναν και που νομίζαμε ότι μας χάριζαν.
Το αποτέλεσμα το βλέπετε στις Λαϊκές και στο ότι σήμερα η χώρα δεν έχει παραγωγικές δυνατότητες αφού και ο δευτερογενής τομέας "η ραχοκοκαλιά" που έλεγε και ο Αντρέας διαλύθηκε.
Έτσι μοιραία φτάσαμε στο να θεωρούμε ανάπτυξη κάποιες αόρατες επενδύσεις σε κρατική περιουσία που στην ουσία δεν παράγουν τίποτα.
Το έχω ξαναγράψει ότι χωρίς παραγωγικές δυνατότητες και μηχανισμούς ελέγχου η χώρα είναι καταδικασμένη όσα Μεσοπρόθεσμα και να δοθούν και όσα μέτρα και αν παρθούν.
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το αίτημα των Αγανακτισμένων και μη, που κατάλαβαν την εγκληματική πολιτική των Κυβερνήσεων πέρα από την ληστρική επέλαση των ξένων, και απαιτούν να "φύγουν οι κλέφτες" και οι ανίκανοι που μας έφτασαν ως εδώ.
Το αν, το πως, το πότε και κυρίως το μετά κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει.
Θα τα δούμε όλα αυτά σύντομα και το πρώτο δείγμα θα έχουμε αύριο με τη γενική απεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου