ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΚΛHΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΜΕ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΜΟΧΘΗΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ(ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ)
Τρίτη 21 Ιουλίου 2009
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΟΥΣ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΟΥΣ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ" ΜΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΔΗΠΕΘΕ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ. ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 15 ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΜΕΙΩΜΕΝΟ 10 ΕΥΡΩ.
Λυπάμαι για όσα θα πω όμως αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω. Την Παρασκευή 24 Ιουλίου πήγα στο θέατρο με σκοπό να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση. Η συμπεριφορά που αντιμετώπισα με πλήγωσε βαθύτατα πρώτα ως άνθρωπο και έπειτα ως πολίτη αυτής της χώρας. Εδώ και δέκα χρόνια αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα με τη μέση μου. Έχω υποβληθεί σε τέσσερα χειρουργεία και ζω καθημερινά με πόνους. Ζήτησα λοιπόν από τους υπευθύνους στην είσοδο να καθίσω σε ένα κάθισμα που είχα μαζί μου, γιατί ήταν αδύνατο να μπορέσω να καθίσω στις πέτρες τόση ώρα και ενώ στην είσοδο μου το επέτρεψαν, όταν μπήκαμε στο χώρο του θεάτρου έγινε ολόκληρη κινητοποίηση από άλλους "υπευθύνους" -που αγαπούν όπως φαίνεται περισσότερο το χώρο του θεάτρου- για να μας απομακρύνουν, γιατί εκεί, λέει, δεν είναι παραλία και επιπλέον θα έπρεπε να είμαστε γριές με μπαστουνάκια, ανήμπορες(χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί και η αδελφή μου έχει σοβαρό πρόβλημα με κοίλες στη μέση) για να μας επιτρέψουν κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε την παράσταση κι εγώ και τα αδέλφια μου. Θέλω να ρωτήσω τους κυρίους υπευθύνους που τόσο πολύ κόπτονται για την αισθητική του χώρου για τα άτομα με ειδικά προβλήματα αλήθεια τι προβλέπεται; Που είναι οι ράμπες; Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα, γιατί τα άτομα αυτά δεν έχουν δικαίωμα σ αυτή τη χώρα να απολαμβάνουν πράγματα. Η ζωή τους στέρησε το "υγειώς ζειν" και η πολιτεία το "ευ ζειν". Αν αυτό δεν είναι κοινωνικός αποκλεισμός τότε τι είναι; ¨Ένιωσα εκείνο το βράδυ μεγάλη πικρία και απογοήτευση γιατί όπως φαίνεται σ' αυτή τη χώρα θα πρέπει να συνεχίσω να βασανίζομαι όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε, γιατί εξέλειπε δυστυχώς η ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο.......
Λυπάμαι για όσα θα πω όμως αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω. Την Παρασκευή 24 Ιουλίου πήγα στο θέατρο με σκοπό να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση. Η συμπεριφορά που αντιμετώπισα με πλήγωσε βαθύτατα πρώτα ως άνθρωπο και έπειτα ως πολίτη αυτής της χώρας. Εδώ και δέκα χρόνια αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα με τη μέση μου. Έχω υποβληθεί σε τέσσερα χειρουργεία και ζω καθημερινά με πόνους. Ζήτησα λοιπόν από τους υπευθύνους στην είσοδο να καθίσω σε ένα κάθισμα που είχα μαζί μου, γιατί ήταν αδύνατο να μπορέσω να καθίσω στις πέτρες τόση ώρα και ενώ στην είσοδο μου το επέτρεψαν, όταν μπήκαμε στο χώρο του θεάτρου έγινε ολόκληρη κινητοποίηση από άλλους "υπευθύνους" -που αγαπούν όπως φαίνεται περισσότερο το χώρο του θεάτρου- για να μας απομακρύνουν, γιατί εκεί, λέει, δεν είναι παραλία και επιπλέον θα έπρεπε να είμαστε γριές με μπαστουνάκια, ανήμπορες(χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί και η αδελφή μου έχει σοβαρό πρόβλημα με κοίλες στη μέση) για να μας επιτρέψουν κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε την παράσταση κι εγώ και τα αδέλφια μου. Θέλω να ρωτήσω τους κυρίους υπευθύνους που τόσο πολύ κόπτονται για την αισθητική του χώρου για τα άτομα με ειδικά προβλήματα αλήθεια τι προβλέπεται; Που είναι οι ράμπες; Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα, γιατί τα άτομα αυτά δεν έχουν δικαίωμα σ αυτή τη χώρα να απολαμβάνουν πράγματα. Η ζωή τους στέρησε το "υγειώς ζειν" και η πολιτεία το "ευ ζειν". Αν αυτό δεν είναι κοινωνικός αποκλεισμός τότε τι είναι; ¨Ένιωσα εκείνο το βράδυ μεγάλη πικρία και απογοήτευση γιατί όπως φαίνεται σ' αυτή τη χώρα θα πρέπει να συνεχίσω να βασανίζομαι όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε, γιατί εξέλειπε δυστυχώς η ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο.......
ΑπάντησηΔιαγραφή