Για να πάνε στο σχολείο μπαίνουν καθημερινά στο καΐκι. Φεύγουν από τα σπίτια τους στις 6:30 και με τα πόδια φτάνουν στο λιμάνι. Λίγο πριν τις 7:00 σαλπάρουν για την απέναντι ακτή, όπου θα φτάσουν 45 λεπτά αργότερα.
Αν έχει απαγορευτικό, χάνουν το μάθημα. Γυρίζουν το απόγευμα στο μικρό καταπράσινο νησάκι τους. Είναι «τα παιδιά του Καλάμου», που βρίσκεται νότια της Λευκάδας. Είναι οι πέντε μαθητές του γυμνασίου και οι 3 του λυκείου, οι οποίοι καθημερινά έχουν «κοινή πορεία» για να μάθουν γράμματα στα σχολεία του Μύτικα και της Κανδήλας, στην Αιτωλοακαρνανία.
Συναντήσαμε τα «παιδιά του Καλάμου» μεσημέρι στον Μύτικα. Μπήκαμε μαζί στο καΐκι και
είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί τους. Μέχρι να ξεκινήσει το σκάφος, οι μαθητές κάθονται όλοι μαζί στην πλώρη και αστειεύονται. Είναι ο Γεράσιμος, η Άννα, η Εύη, ο Φάνης και η αδελφή του η Γεωργία, ο Γιάννης, η Μαρία και ο Φάνης.
«Είμαστε μία οικογένεια, πολύ αγαπημένοι. Ο ένας προσέχει τον άλλον», λένε με ένα στόμα τα παιδιά και προτείνουν τη Μαρία, ως μεγαλύτερη, να μιλήσει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον καθημερινό αγώνα που δίνουν, προκειμένου να μάθουν γράμματα.
«Η διαδρομή για το σχολείο είναι κουραστική, όμως, πλέον, έγινε συνήθεια», λέει η Μαρία και καταθέτει τη δική της πορεία: «Μένω στην άκρη του νησιού. Ξυπνάω έξι παρά τέταρτο το ξημέρωμα. Περπατώ 20 λεπτά με τα πόδια. Είναι νύχτα, δεν έχει βγει ο ήλιος. Μαζί με τον αδελφό μου πηγαίνουμε ποδαράτα. Όταν έχει κακοκαιρία, βροχή, εφοδιαζόμαστε με αδιάβροχα και αντιανεμικά. Δεν φοβάμαι τη νύχτα, μπορεί να είναι λίγο κάπως, αλλά εντάξει και αυτό συνήθεια είναι».
Η 15χρονη Εύη παρεμβαίνει στη συζήτηση και συμπληρώνει την εικόνα: «Θα θέλαμε να είχαμε σχολείο στον Κάλαμο. Είναι κουραστικό. Ο χρόνος μάς πιέζει. Πρέπει να ξυπνήσεις πολύ νωρίς και όταν επιστρέφουμε είμαστε πολύ κουρασμένοι.
Πρέπει να φάμε, να ξεκουραστούμε και δεν μας μένει ο χρόνος που χρειάζεται για το διάβασμα, καθώς πρέπει να κοιμηθούμε νωρίς». Η Εύη είναι μαθήτρια του γυμνασίου και μας αποκαλύπτει ότι για την ίδια και τους άλλους τέσσερις συμμαθητές της (στο γυμνάσιο) η ταλαιπωρία δεν σταματά στο λιμανάκι του Μύτικα. «Οι μαθητές του γυμνασίου συνεχίζουμε για να πάμε στο σχολείο μας. Περιμένουμε 20 λεπτά στον δρόμο για να έρθει το λεωφορείο που θα μας μεταφέρει, ένα τέταρτο αργότερα, στο επόμενο χωριό, την Κανδήλα, όπου λειτουργεί το γυμνάσιο. Την ίδια διαδρομή ακολουθούμε και το μεσημέρι στην επιστροφή» προσθέτει.
Όταν οι καιρικές συνθήκες είναι άσχημες και το Λιμεναρχείο της Λευκάδας δίνει απαγορευτικό, το καΐκι δεν κάνει το δρομολόγιο. Το θέμα απασχολεί έντονα τους μαθητές. «Όταν έχει απαγορευτικό χάνουμε το μάθημα. Για παράδειγμα, χθες που μείναμε στο νησί. Παίρνουμε απουσίες δικαιολογημένες, αλλά είναι απουσίες. Θα θέλαμε να είχαν φροντίσει το θέμα. Ίσως να υπάρχει κάποιο σπίτι στον Μύτικα, ώστε όταν έχει το μεσημέρι απαγορευτικό και δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας να μην αναζητούμε μέρος για να μείνουμε. Ίσως, λύση να έδινε και ένα θαλάσσιο ταξί, όταν έχει άσχημο καιρό. Μία φορά μείναμε στο καΐκι. Κάποια άλλη, ύστερα από πίεση των οικογενειών μας, ήρθε το Λιμεναρχείο για να μας πάρει πίσω στο νησί» αναφέρουν οι μαθητές.
Η διαδρομή προς το σχολείο έχει εισητήριο για τους μαθητές. Το κάθε παιδί πληρώνει καθημερινά 0,80 λεπτά. Μπορεί το ποσό να φαίνεται μικρό, όπως επισημαίνουν, όμως για τις οικογένειές τους, αθροιστικά, είναι ένας λογαριασμός κάθε μήνα.
Επίσης, στον Κάλαμο δεν υπάρχει η δυνατότητα βοήθειας των μαθητών. Δεν υπάρχουν καθηγητές, δεν λειτουργεί κάποιο φροντιστήριο. Η Άννα θα δώσει πανελλήνιες, θέλει να σπουδάσει Βιολογία και κάνει, όπως μας λέει, μία μεγάλη προσπάθεια για να προετοιμαστεί και να τα καταφέρει.
«"Κρίμα τα παιδιά…" λένε στο νησί. Όμως, δεν κάνουν κάτι για να μας βοηθήσουν. Έχουμε εμείς ίσες ευκαιρίες με τους συμμαθητές μας στην Ελλάδα; Μήπως η πολιτεία να δει και εμάς;». Με αυτά τα λόγια η 17χρονη Άννα ολοκληρώνει τη συνομιλία που είχε με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, καθώς το καΐκι φτάνει στο λιμανάκι του νησιού και πρέπει, γρήγορα, με τα άλλα παιδιά να φύγουν για τα σπίτια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου