Τρίτη 29 Μαΐου 2012
Γκύντερ Γκρας: Είσαι ένα τίποτα Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα!
Και μερίδα του τύπου της Τουρκίας...φαίνεται ότι συγκίνησε το ποίημα του Νομπελίστα
Γερμανού φιλόλογου και συγγραφέα Gunter Grass (Γκύντερ Γκρας) ο οποίος καθιστά υπεύθυνη την Ευρώπη για την κρίση στην Ελλάδα. Με τον τίτλο « Είσαι ένα τίποτα Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα» η εφημερίδα Taraf σε μονόστηλο της πρώτης σελίδας αναφέρεται στο θέμα και τονίζει ότι το ποίημα αυτό το δημοσίευσε πρώτα η γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung και η ελληνική « Καθημερινή». Το ποίμα το δημοσιεύει και η Taraf στις εσωτερικές της σελίδες.
Το ποίμα του Γκ. Γκρας σε μετάφραση της Πατρίτσια Αδαμοπούλου:
«Η Ντροπή της Ευρώπης»
Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Οσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ’ Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ’ όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Ομως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν’ απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε.
ΠΡΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ
Σαν Σήμερα... Η άλωση της Κωνσταντινούπολης
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά. Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.
Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.
Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».
Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.
Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».
Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.
Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.
Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.
Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.
Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».
Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.
Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».
Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.
Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.
Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.
Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, είναι ο άλλος του εαυτός...
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν ηγέτη, ο οποίος σε δεδομένη στιγμή διαγράφει ένα σεβαστό μέρος της κοινοβουλευτικής του ομάδας, μαζί και την πιο σημαντική εσωκομματική του αντίπαλο για την ηγεσία της παράταξης, επειδή λένε ναι στη μνημονιακή πολιτική, ενώ η γραμμή του κόμματος είναι όχι. Μετά από μερικούς μήνες διαγράφει ακόμα ένα μεγάλο μέρος της λειψής κοινοβουλευτικής του ομάδας, επειδή λένε όχι στη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, ενώ η γραμμή του κόμματος έχει πλέον αλλάξει και είναι ναι αλλά δεν ξαναπαίρνει πίσω όσους από την πρώτη στιγμή είχαν πει ναι διότι προφανώς όλων αυτών ηγείται η πιο σημαντική πρώην εσωκομματική του αντίπαλος για την ηγεσία της παράταξης. Μετά από μερικές μέρες όμως επανεγγράφει κάποιους από αυτούς που είπαν όχι, επειδή πρόκειται να πουν ναι στο μέλλον.
Όσο συμβαίνουν όλα τα παραπάνω και ενώ είναι αξιωματική αντιπολίτευση που εξαπολύει σφοδρές επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης, κάνει στροφή 180 μοιρών και γίνεται κυβέρνηση μαζί με τους πρώην αντιπάλους του, επειδή προφανώς μαθαίνει από την Ευρώπη ότι δεν πρόκειται να γίνει πρωθυπουργός στον αιώνα τον άπαντα αν συνεχίσει το ίδιο βιολί της άρνησης. Εξ' ου και η αλλαγή στάσης με τα όχι που γίνανε ναι. Όλα αυτά βέβαια τα βαφτίζει με μια φράση “για το καλό της πατρίδας” και ξεμπερδεύει. Και ενώ είναι κυβέρνηση πλέον και παίρνει μέτρα άθλια, διατρανώνει ταυτόχρονα ότι δεν κυβερνά αυτός αλλά ο άλλος του εαυτός, ενώ αυτός απλά είναι αντιπολίτευση της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει ο άλλος του εαυτός.
Επιπλέον, την ίδια στιγμή που κυβερνά ο άλλος του εαυτός, αυτός ζητά μετά μανίας εκλογές επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι θα βγει νικητής αυτός, ως αντίπαλο δέος μιας κατακριτέας απ’ όλους κυβέρνησης που έχει σχηματίσει ο άλλος του εαυτός.
Και σαν έρχεται η ώρα της κρίσης και βλέπει πως ούτε αυτός ούτε ο άλλος του εαυτός έχουν πιθανότητες να βγουν πρωθυπουργοί με αυτοδυναμία, διατρανώνει πως, για το καλό της πατρίδας βέβαια, και όχι αυτού ή του άλλου του εαυτού, θα ξαναπάει σε εκλογές αν οι πολίτες δεν του λύσουν τα χέρια για να κυβερνήσει αυτός κι όχι ο άλλος του εαυτός όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος.
Κατά την προεκλογική περίοδο που ακολουθεί, επιδίδεται με πάθος σε μια εντελώς αναχρονιστική πολιτική φρασεολογία και μιλάει για μια χώρα νοικοκυραίων των οποίων μόνον αυτός εγγυάται την ασφάλεια την οποίαν έχασαν όσο διάστημα κυβερνούσε ο άλλος του εαυτός, μιλάει ακόμα για ανακατάληψη των πόλεων από τους Έλληνες, οι οποίοι έχασαν, όπως λέει, τις πόλεις τους κατά το διάστημα που δεν κυβερνούσε αυτός αλλά ο άλλος του εαυτός. Και διάφορα άλλα παρόμοια.
Γι’ αυτό τα αποτελέσματα των εκλογών ρίχνουν στα τάρταρα κι αυτόν και τον άλλον του εαυτό. Την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που παίρνει, την επιστρέφει εντός δύο ωρών αλλά κατόπιν, επί μια εβδομάδα βγαίνει συνεχώς στα κανάλια και δηλώνει πως συνεχίζει να αγωνίζεται για να μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη. Προφανώς, επειδή αυτός ήθελε, όπως έλεγε, να ξαναπάει σε εκλογές διεκδικώντας αυτοδυναμία, ο άλλος του εαυτός είχε όλη την καλή διάθεση να δώσει ψήφο ανοχής στους αριστερούς για να κάνουν κυβέρνηση. Αυτοί οι ανεύθυνοι όμως δεν νοιάζονται για τη χώρα και θέλουν να την οδηγήσουν ξανά σε εκλογές, ενδεχόμενο που ο άλλος του εαυτός αλλά ίσως και αυτός δεν το θέλουν πια καθόλου.
Και σαν προκηρύσσονται εκλογές ξανά, αλλάζει τακτική. Βάζει κι αυτόν και τον άλλον του εαυτό για πρώτη φορά στο ίδιο κόμμα. Καλεί και όσους διέγραψε, ακόμα και την πρώην εσωκομματική του αντίπαλο αλλά και όσους είναι πιο συντηρητικοί από αυτόν κι από τον άλλον του εαυτό και συστήνουν όλοι μαζί μέτωπο ενάντια στη νέα γενιά, στην αριστερά και στις δυνάμεις που αμφισβητούν όλα όσα επί δύο χρόνια ψήφισε αυτός, ο άλλος του εαυτός και όλοι αυτοί που κάλεσαν αυτός κι ο άλλος του εαυτός στο πλάι τους εσχάτως, συν κάποιοι άλλοι βέβαια που παραμένουν “αντίπαλοι”!
Και ξανακάνει προεκλογικό αγώνα με πιο σύγχρονη επιχειρηματολογία αυτή τη φορά. Πως έρχονται οι κομουνιστές κραδαίνοντας το σφυροδρέπανο, πως επελαύνει η αναρχία, πως οι αριστεροί θα πάρουν τα σπίτια και τις καταθέσεις των νοικοκυραίων. (οπότε καλύτερα είναι να τα δώσουν από μόνοι τους σ’ αυτόν που είναι πια ένα πράγμα με τον άλλον του εαυτό, για να τα προσφέρουν μαζί με την χώρα ολόκληρη στους διεθνείς τοκογλύφους κι έτσι από τη μια να ‘ρθουν οι επενδύσεις και η ανάπτυξη κι από τη άλλη να μη βρουν τίποτα οι αριστεροί για να πάρουν).
Κι ύστερα από όλα αυτά τα συναρπαστικά υπάρχουν και δημοσκοπήσεις που τον δείχνουν πρώτο κόμμα!
Μα για πόσο κρετίνους τούς περνάνε τους Έλληνες πολίτες, είναι να απορεί κανείς.
ΥΓ: Η πρώην διαγραμμένη εσωκομματική του αντίπαλος που επέστρεψε στο μαντρί, για το καλό της πατρίδας βέβαια και όχι το δικό της, είναι η μόνη εκεί μέσα που διαβλέπει την επερχόμενη συντριβή αυτού και του άλλου του εαυτού, και η μόνη που ξέρει πως μετά από μερικούς μήνες θα είναι πλέον η ίδια στο τιμόνι της παράταξης που συνέπηξε αυτός κι ο άλλος του εαυτός με όλους τους συν αυτοίς.
Πηγή: yiannismakridakis.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)