Του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Το «παλαιό» και το «νέο» είναι ένα ζήτημα που βρίσκεται στο κέντρο των εσωκομματικών ζυμώσεων στη Νέα Δημοκρατία, καθ’ οδόν προς την εκλογή νέου αρχηγού. Δεν είναι περίεργο αυτό. Διάχυτη είναι η απογοήτευση στην κοινωνική βάση και στις οργανώσεις του κόμματος από τη διαπίστωση ότι η «αριστοκρατία» του, οι «οικογένειες» και οι δικοί τους άνθρωποι εμποδίζουν την ανάδειξη νέων δυνάμεων και,
κατά συνέπεια, τη μετεξέλιξή του σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκών προδιαγραφών κεντροδεξιά παράταξη.

Δεν είναι μόνο ότι οι «παλαιοί» της Ν.Δ. κουράζουν με τη μόνιμη εγκατάστασή τους στις κορυφές του κόμματος. Αποτελεί αιτία απογοήτευσης και το ότι από τους «παλαιούς», που υποτίθεται ότι τουλάχιστον διαθέτουν κάποια πείρα, δεν παράγεται, χρόνια τώρα, απολύτως τίποτε το νέο και ενδιαφέρον.

Δεν είναι ειδικώς τα Μνημόνια, λοιπόν, που έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση τη Ν.Δ. Αυτό που προκαλεί τις μεγάλες εντάσεις είναι οι παλαιομοδίτικες συμπεριφορές της «αριστοκρατίας» της, η έλλειψη πολιτικής σκέψης των ηγετικών παραγόντων της και η αδυναμία των «βαρόνων» να συλλάβουν την ποιότητα και το μέγεθος των νέων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Ολα αυτά έχουν οδηγήσει ένα σημαντικό μέρος ψηφοφόρων και στελεχών της στην αναζήτηση ενός νέου προσώπου, που θα έκανε με πολιτικούς όρους τη μεγάλη διαφορά απέναντι στους «γέροντες» του κόμματος και στις «οικογένειες». Από το 2009 έως σήμερα έχει ήδη καταμετρηθεί άγονος πολιτικός χρόνος για τη Ν.Δ. Η «γαλάζια» παράταξη δαπάνησε την ενέργειά της σε άγονες διαμάχες μεταξύ προσώπων για το κατά πόσον ήταν ή έπρεπε να είναι κόμμα «μεσαίων» αστών ή να υπερασπίζει μια «καθαρή» ιδεολογία, υπέρ μιας «λαϊκής Δεξιάς».

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να αναδειχθεί τελικά πρωταγωνιστής στην πολιτική σκηνή ο… ΣΥΡΙΖΑ του κ. Αλέξη Τσίπρα.

ΟΙ «ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ»

Σήμερα, στη μάχη για την ανάδειξη νέου αρχηγού, η «αριστοκρατία» της Ν.Δ. αντιμετωπίζει τα εξής δεδομένα:

Αν εκλεγεί ένας νέος σε ηλικία αρχηγός, ο κ. Τζιτζικώστας, τότε, όπως κι αν διαμορφωθεί η κατάσταση, σίγουρα οι επιρροές της «παλαιάς φρουράς» θα εξασθενήσουν σημαντικά. Και ειδικότερα, θα πληγούν ο κεντροδεξιός καραμανλικός κύκλος και το κύρος του κ. Κ. Καραμανλή προσωπικά.
Αν κερδίσει τη μάχη της αρχηγίας ο κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης, η... έφοδος των νέων θα έχει αποκρουστεί και οι «βαρόνοι» θα δείξουν ότι κρατούν τις δυνάμεις τους. Ομως, εδώ υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα, που βασανίζει από τώρα την «παλαιά φρουρά». Πρώτον, το ζωηρό αίτημα της βάσης για την ανάδειξη νέων δυνάμεων δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αυτομάτως, αν εκλεγεί ο κ. Μεϊμαράκης. Ουσιαστικά, στο εσωτερικό της Ν.Δ. θα έχει δημιουργηθεί μια νέα κατάσταση, με τους νέους να έχουν καταγράψει δυνάμεις. Δεύτερον, ο κ. Μεϊμαράκης δεν διαθέτει την πολιτική φυσιογνωμία και τα ειδικότερα προσόντα που απαιτούνται για μια ριζική ανανέωση του κόμματος, με τον παραμερισμό των «βαρόνων» και την ταχεία προώθηση νέων στις επιτελικές θέσεις. Και αυτό σημαίνει ότι εκλεγόμενος ως αρχηγός ο προσωρινός σήμερα πρόεδρος πολύ δύσκολα θα κατασκεύαζε μια νέα Νέα Δημοκρατία, ικανή να κερδίσει εκλογές, υπό την ηγεσία του, όποτε κι αν αυτές θα διεξάγονταν. Ετσι, η ενότητα που υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε η νίκη του μόνον εύκολη υπόθεση δεν είναι – πόσω μάλλον όταν η μακρά εσωτερική προεκλογική μάχη προσώπων θα έχει αναπόφευκτα προκαλέσει πολλές ουλές στο σώμα της παράταξης.
Τελευταίο κεφάλαιο με νέο κόμμα εντός του 2016

Στα παρασκήνια της Ν.Δ. αναπτύσσεται με ένταση ένας προβληματισμός που –πράγμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον– δεν είναι ξένος στον κ. Μεϊμαράκη. Πρόκειται για έναν σχεδιασμό των προβεβλημένων της «παλαιάς φρουράς», κατά τον οποίον, επειδή, ως νέος αρχηγός, ο κ. Μεϊμαράκης θα ηγείτο στο εξής μιας παράταξης φθαρμένης στον χρόνο, χωρίς εσωτερική συνοχή, χωρίς πολιτική πνοή και χωρίς πολλές ελπίδες για εκλογική νίκη την επόμενη φορά, θα πρέπει κάποια στιγμή να ζωντανέψει και να προωθηθεί δυναμικά η λύση (που από καιρό συζητείται, ως γνωστόν, στα «γαλάζια» παρασκήνια) της ίδρυσης νέου κόμματος (του «Λαϊκού Κόμματος»). Δύο ενδιαφέροντα στοιχεία προαπαιτούνται για κάτι τέτοιο:

1) Η παραδοχή του κ. Μεϊμαράκη ότι, αν εκλεγεί τον Νοέμβριο, θα είναι ουσιαστικά ένας προσωρινός πρόεδρος της Ν.Δ.

2) Η προσωπική συμμετοχή του στην απόφαση για την ίδρυση του νέου κόμματος, με εγκατάλειψη της Ν.Δ. σε όποιον θα θέλει να την αναλάβει (πολιτικά και οικονομικά…) από εκεί και πέρα.

Σε αυτή την περίπτωση, ίσως και μέσα στο 2016 θα… απομένει η ανάληψη της ηγεσίας ενός νέου κεντροδεξιού «Λαϊκού Κόμματος» από (ποιον άλλον;) τον κ. Κ. Καραμανλή – ηγεσίας την οποία ευθέως θα του προσφέρουν με κοινή κίνησή τους όλα τα σημαίνοντα στελέχη της «παλαιάς φρουράς» εντός και εκτός του στενού καραμανλικού κύκλου, συμπεριλαμβανομένου του κ. Μεϊμαράκη. Θα πρόκειται για μια απελπισμένη, ύστατη προσπάθεια διάσωσης ενός αστικού πολιτικού χώρου που η ίδια η «παλαιά φρουρά» οδήγησε στην πολιτική παρακμή και στη λεηλασία του από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στη Ν.Δ., λοιπόν, η νέα εποχή δεν ξεκίνησε μεν, αλλά τα πράγματα δείχνουν ότι το σύστημα των «παλαιών» έχει ήδη υποστεί ορατές ρωγμές. Στην κοινωνική βάση του κόμματος ο καραμανλισμός αμφισβητείται ως αξιόπιστη πολιτική δύναμη, ο κύκλος Σαμαρά έκλεισε, ο αρχηγός του ενοχλεί και οι «οικογένειες» έχουν κουράσει το «γαλάζιο» κοινό. Δεν είναι τυχαίο ή απλώς συγκυριακό το ότι οι τρεις από τους τέσσερις υποψήφιους αρχηγούς είναι νέοι σε ηλικία και ότι μόνο ο ένας είναι από «οικογένεια». Και μόνον το ότι οι Απ. Τζιτζικώστας και Αδωνις Γεωργιάδης τολμούν να αντιπαρατεθούν στην υποψηφιότητα του βετεράνου «θεσμικού» κ. Μεϊμαράκη, που στηρίζεται και από το ισχυρό στράτευμα των «βαρόνων», δείχνει ότι είναι πλέον ανοδική η τάση της αναζήτησης του «νέου» στο κόμμα, έστω και με την πρωτοβάθμια λογική της ηλικιακής νεότητας.