Είναι μία μάχη για το μέλλον του ελληνισμού, από την οποία δεν μπορούν να λείψουν οι έχοντες και κατέχοντες. Και κυρίως εκείνοι που έχουν επωφεληθεί επί σειρά ετών από τον περίεργο ελληνικό … καπιταλισμό.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ

Από τον Θανάση Μαυρίδη

Αν ο κ. Τσίπρας είναι ψευτράκος, τότε είναι απορίας άξιο πως ο κ. Μεϊμαράκης, ο θεματοφύλακας των ιερών και οσίων της κεντροδεξιάς, ετοιμάζεται να του ζητήσει συνεργασία μετά από τις εκλογές.

Μία ακόμη απορία που έχουμε είναι που θα βρεθούν τα χρήματα που προβλέπει το μνημόνιο ότι θα εισπραχτούν από τις ιδιωτικοποιήσεις, όταν η κρίση στην Κίνα έχει ήδη κάνει τους διαχειριστές ιδιαίτερα προσεκτικούς στις κινήσεις τους.

Έχουμε πολλές απορίες. Χρόνο δεν ξέρουμε αν έχουμε για να τις λύσουμε. Το μνημόνιο που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Η διεθνής συγκυρία δεν επιτρέπει υπεραισιόδοξα σενάρια. Δεν υπάρχουν επενδυτές που θα έρθουν να βάλουν ένα στοίχημα στην αφερέγγυα Ελλάδα, όταν η κρίση δημιουργεί μεγαλύτερες ευκαιρίες σε πιο σοβαρές αγορές.

Το γεγονός αυτό μπορεί στο τέλος να μας αναγκάσει να κάνουμε το αυτονόητο! Να προχωρήσουμε την πολυπόθητη εθνική συνεννόηση.

Τι είναι όμως αυτή η περίφημη εθνική συνεννόηση; Σίγουρα όχι το φάρμακο για πάσα νόσο. Το κακό είναι ότι ο πολιτικός κόσμος έχει αποδείξει ότι δεν είναι ικανός να διαχειριστεί τόσο σημαντικές υποθέσεις. Άντε κανέναν διορισμό και κανένα ρουσφετάκι με τα χρήματα του δημοσίου.

Η σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ είναι μία διέξοδος σωτηρίας στο

παλιό πολιτικό σύστημα, μέλη του οποίου είναι οι πολιτικοί και των δύο κομμάτων και οι νοοτροπίες που κουβαλάνε. Αλλά δεν έχει σχέση με την λεγόμενη εθνική συνεννόηση. Να το πούμε και αλλιώς! Ας υποθέσουμε ότι βρεθήκανε και κάνανε μαζί κυβέρνηση. Το παρακάτω δεν έχουμε! Ούτε και οι ίδιοι το έχουν…
Μπορεί να χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, αλλά εννοούν τελείως διαφορετικά πράγματα. Όχι γιατί έχουν απαραίτητα κακή πρόθεση, αλλά επειδή οι περισσότεροι πολιτικοί δεν μιλούν την ίδια γλώσσα ούτε καν με τους υπόλοιπους κανονικούς ανθρώπους.

Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό!

Οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες δεν έχουν εργαστεί στην ζωή τους. Δεν ξέρουν πως βγαίνει το μεροκάματο. Κι όμως! Απαιτούν να πουν σε όλους τους άλλους πως να δουλεύουν!
 

Το μόνο που πραγματικά θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι πολιτικοί θα ήταν να υποσχεθούν ότι θα εφαρμόσουν ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Ένα σχέδιο που θα συνταχτεί από τις παραγωγικές τάξεις και τους κοινωνικούς εταίρους κι ύστερα από έναν ουσιαστικό διάλογο στην κοινωνία.

Η χώρα μπορεί να βγει από την κρίση.

Υπάρχει λύση, κι αυτή είναι η αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που κρύβει ο ελληνισμός. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται όμως να αλλάξουν τα πάντα. Και πάνω απ’ όλα να είναι ξεκάθαρο τι θα κερδίσει ο κάθε ένας που θα συμμετέχει σε αυτή την προσπάθεια. Αυτή δεν μπορεί να είναι μία μάχη για να γίνουν πλουσιότερες οι δέκα οικογένειες που είναι πλούσιες έτσι ή αλλιώς και διαφεντεύουν την χώρα εδώ και δεκαετίες.

Είναι μία μάχη για το μέλλον του ελληνισμού, από την οποία δεν μπορούν να λείψουν οι έχοντες και κατέχοντες. Και κυρίως εκείνοι που έχουν επωφεληθεί επί σειρά ετών από τον περίεργο ελληνικό … καπιταλισμό. Όσοι θέλουν, λοιπόν, να συμμετέχουν στα δρώμενα θα πρέπει να κάνουν επενδύσεις και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
Εθνικό σχέδιο δεν σημαίνει νέα κοινοτικά κονδύλια που θα μοιραστούν από τον επόμενο νικητή των εκλογών σε γνωστούς και φίλους. Σημαίνει κανόνες στο επιχειρηματικό παιγνίδι, Δικαιοσύνη και συμμετοχή των κοινωνικών φορέων σε όλες τις διαδικασίες. Εθνικό σχέδιο είναι το κλειδί για μία νέα εποχή. Μπορούν οι πολιτικοί μας να κάνουν αυτή την δουλειά; Μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο με στόχο την σωτηρία του Έθνους; Δύσκολο! Είναι ένα έργο που απαιτεί γενναίους ανθρώπους. Πολιτικούς που δεν θα τους νοιάζει αν θα επανεκλεγούν. Τέτοια μεγάλα έργα δεν γίνονται με … μαγκιές. Χρειάζεται κάτι περισσότερο…
Θανάσης Μαυρίδης