Λύσεις στην κρίση ψάχνει η Δεξιά, όχι η σοσιαλδημοκρατία

Του Γιώργου Δελαστίκ Υπαρξιακό κυριολεκτικά πρόβλημα για τη σοσιαλδημοκρατία έχει και πάλι δημιουργηθεί, αυτή τη φορά από τη χρηματοπιστωτική κρίση του τραπεζικού συστήματος που εξελίχθηκε σε πανευρωπαϊκή κρίση λιτότητας. Μην υποτιμώντας βεβαίως τις τεράστιες δυνατότητες που δίνει το ευρώ στη Γερμανία να χρησιμοποιεί ως όπλο της το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα προκειμένου να καθυποτάξει τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης στο Βερολίνο -κάτι για το οποίο γράφουμε πολύ συχνά και δικαίως-, θα θέλαμε σήμερα να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε μια άλλη πτυχή του ζητήματος. Είμαστε υποχρεωμένοι να ομολογήσουμε πως, κατά παράδοξο τρόπο, από τα κόμματα που κινούνται στο πλαίσιο των πολιτικών στυλοβατών του συστήματος, λύσεις διεξόδου από την πολιτική της λιτότητας δεν είναι η Κεντροαριστερά αυτή που τις αναζητά, αλλά η. . . Δεξιά! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι περισσότερες δεξιές κυβερνήσεις της Ευρώπης υλοποιούν πειθήνια την πολιτική που απαιτούν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Επικεφαλής αυτών των «προθύμων» είναι οι δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας. Την ίδια πολιτική λιτότητας, ανεξάρτητα από τους Γερμανούς, ακολουθεί και η δεξιά κυβέρνηση του Λονδίνου, παρ' όλο που η Βρετανία δεν ανήκει στο ευρώ. Δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε όμως και το γεγονός ότι μόνο δεξιές είναι αυτές οι κυβερνήσεις χωρών που είτε ανήκουν στο ευρώ (όπως η Ιταλία) είτε δεν έχουν ενταχθεί σε αυτό (όπως η Ουγγαρία), αναζητούν άλλη πολιτική διακυβέρνησης, πέρα από τη λιτότητα - για να μην αναφερθούμε και σε σκληρές δεξιές κυβερνήσεις εκτός Ευρώπης, όπως αυτή του Σίνζο Αμπε στην Ιαπωνία, στην άλλη άκρη του πλανήτη, που επιλέγουν αναπτυξιακή πολιτική. Οταν ο δεξιότατος Σίλβιο Μπερλουσκόνι κυβερνούσε την Ιταλία, είχε «παγώσει» τους Γερμανούς με διάφορες «τρελές ιδέες» που έριχνε. Τη μια έλεγε να φύγει η Ιταλία από το ευρώ και να επιστρέψει στη λιρέτα, την άλλη έλεγε να βάλουν μπρος στο εθνικό νομισματοκοπείο να τυπώνει. . . ευρώ κατά δισεκατομμύρια (!) και πάει λέγοντας. Τώρα, που συμμετέχει στην κυβέρνηση των κεντροαριστερών «τεχνοκρατών» του Λέτα ως ελάσσων συμπολίτευση, εκβίασε ωμά τον πρωθυπουργό ότι θα τον ανατρέψει αμέσως και έτσι πέτυχε να μην εφαρμοστεί στην Ιταλία φορολογικό χαράτσι για την πρώτη κατοικία, όπως είχαν ανακοινώσει ο Λέτα και οι υπουργοί του. Πολιτική αντίθετη από αυτήν που επιτάσσει η ΕΕ εφαρμόζει και ο σκληρός δεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν και, φυσικά, μόλις διαπιστώθηκε στην πράξη ότι ο Ορμπαν δεν υποχωρεί, οι περιβόητες αγορές καθόλου δεν «κατασπάραξαν» το εθνικό νόμισμα της Ουγγαρίας, το φιορίνι, ενώ η ΕΕ προτίμησε να. . . σφυρίζει αδιάφορα για να μη μετατραπεί η Ουγγαρία σε παράδειγμα επιτυχούς αντίστασης απέναντι στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Αξιοσημείωτο γεγονός και ενδεικτικό των αναζητήσεων στους κόλπους της Δεξιάς είναι το ότι ο Βίκτορ Ορμπαν είχε κυβερνήσει και πάλι την Ουγγαρία ως πρωθυπουργός πριν από μία δεκαετία. Τότε εμφορείτο από ακραίες νεοφιλελεύθερες ιδέες. Ρήμαξε τη χώρα στη λιτότητα, ξεπούλησε τη δημόσια περιουσία σε εξευτελιστικές τιμές και φυσικά οι Ούγγροι τον έδιωξαν κλωτσηδόν! Επί οκτώ χρόνια οι Ούγγροι εξέλεγαν σοσιαλιστές για να ξεχάσουν την επώδυνη διακυβέρνησή του. Ο Ορμπαν πήρε το μάθημά του. Αλλαξε ριζικά απόψεις και επανήλθε θριαμβευτικά, με σαρωτικά ποσοστά στην εξουσία ως δεξιός μεν, αλλά αυτή τη φορά ως προστάτης της ουγγρικής οικονομίας, των ουγγρικών επιχειρήσεων και του ουγγρικού λαού - όσο μπορεί φυσικά ένας δεξιός ηγέτης να υπερασπίζεται και λαϊκά συμφέροντα. Αντιθέτως, απολύτως κανένας κεντροαριστερός ηγέτης στην Ευρωζώνη ή γενικότερα στην ΕΕ δεν έχει προβάλει την παραμικρή αντίσταση στους Γερμανούς - και αναφερόμαστε σε αντίσταση στο πλαίσιο του συστήματος, όχι τίποτα ηρωικό. Κανένας! Ο παρ' ημίν Γιώργος Παπανδρέου, ο Ισπανός Θαπατέρο, ο Πορτογάλος Σόκρατες, οι Ιρλανδοί κεντροαριστεροί πρωτοστάτησαν αντιθέτως στην υπαγωγή των χωρών τους σε καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας. Εν ριπή οφθαλμού υποτάχθηκε στις απαιτήσεις της ΕΕ η νεοεκλεγείσα κεντροαριστερή κυβέρνηση της Σλοβενίας για την εφαρμογή πολιτικής λιτότητας εντελώς αντίθετης από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της. Η Κομισιόν «έλιωσε σαν σκουλήκι» και την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Κροατίας τον Αύγουστο, μόλις έναν μήνα μετά την ένταξη της χώρας στην ΕΕ! Ποιος να εμπιστευτεί την Κεντροαριστερά;