Τι προτιμάμε για την Τουρκία; Ερντογάν ή Κεμαλιστές;

Γιώργος Σμυρνής Παρακολουθώντας τα δημοσιεύματα στον Τύπο σε σχέση με τον τρόπο που παρουσίαζαν τις διαδηλώσεις στο Ταξίμ εναντίον του αποκαλούμενου (από τα ελληνικά ΜΜΕ) «Σουλτάνου» Ερντογάν, διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι τα Media της χώρας μας παίρνουν αβασάνιστα θέση εναντίον του Τούρκου Πρωθυπουργού και υπέρ των διαδηλωτών. Αυτή η θέση φυσικά δείχνει να είναι κοινός τόπος γενικά στα δυτικά Media. Η συντηρητική σε θέματα ηθικής και καθημερινότητας, κυβέρνηση Ερντογάν και ο εμπλουτισμός της ζωής με θρησκευτικά στοιχεία, που φαίνεται ότι έχει βάλει έντονα στην ατζέντα του την νέα τετραετία, ενοχλούν τις δυτικές κοινωνίες, που, αν μη τι άλλο, χαρακτηρίζονται από εκκοσμίκευση αλλά και μια έντονη δυσπιστία απέναντι στον ισλαμισμό εν γένει. Πόσο μάλλον όταν ο Ερντογάν με την εξωτερική του πολιτική παρουσιάζει κάποια στοιχεία αντιδυτικισμού και αντιαμερικανισμού πρωτόγνωρα για την τουρκική εξωτερική πολιτική. Όμως, η Ελλάδα δεν είναι η υπόλοιπη Δύση, ούτε έχει ταυτόσημα συμφέροντα. Κατά την γνώμη μου, η αντίδραση του ελληνικού χρηματιστηρίου, που είχε δείξει πτώση μετά τα επεισόδια, ήταν λογικότατη. Και δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών συμπολιτών μου για τα μεγάλης κλίμακας επεισόδια εναντίον του Ερντογάν. Όπως πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι σε κυβερνήσεις ή καθεστώτα που χρησιμοποιούν έντονα το θρησκευτικό στοιχείο για την διακυβέρνησή τους. Αλλά εξίσου επιφυλακτικός είμαι με καθεστώτα που χρησιμοποιούν τον στρατό (ή που είναι μαριονέτες του στρατιωτικού κατεστημένου). Ο Ερντογάν στην τελευταία θητεία του δείχνει σημάδια υπεροψίας, μετά τις απανωτές εκλογικές του νίκες και την υψηλή δημοτικότητα που απολαμβάνει, ενώ προωθεί όλο και πιο απροκάλυπτα μια ισλαμική ατζέντα. Όμως είναι κι ο πολιτικός που συγκρούστηκε με πρωτοφανή επιτυχία με το στρατιωτικό κατεστημένο στην Τουρκία. Μέσω της αποκάλυψης της υπόθεσης Βαριοπούλα (ενός σκοτεινού σχεδίου που περιλάμβανε της Τουρκίας «θερμό επεισόδιο» με την χώρα μας, ώστε να αναλάβει ο τουρκικός στρατός κεντρικό ρόλο και να ανατρέψει τον Ερντογάν) ο τούρκος πρωθυπουργός «ξεδόντιασε» την τουρκική στρατιωτική ηγεσία. Επίσης, υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή στις μειονότητες, ενώ και το κουρδικό δείχνει να διευθετείται σε κάποιο βαθμό με πιο ειρηνικούς τρόπους από ό,τι στο παρελθόν. Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι οι κοσμικές -προοδευτικές δυνάμεις των αστικών περιοχών της Τουρκίας (αν και δεν ανήκουν όλοι οι αντίπαλοι του Ερντογάν σε αυτές) πρέπει να ανέχονται οπισθοδρομικές επιλογές του ηγέτη της χώρας τους αδιαμαρτύρητα. Όμως, το τι κάνουν στην Τουρκία είναι ένα πράγμα και ένα άλλο τι συμφέρει την Ελλάδα. Μπορεί να με απατά η μνήμη μου, αλλά δεν έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις από τους κεμαλιστές και το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας προ Ερντογάν. Το θυμάμαι αδύναμο, τρωτό, με κυβερνήσεις που έπεφταν εύκολα. Θυμάμαι ότι υπήρχε αρκετή διείσδυση του παρακράτους, ενώ κυρίαρχο ρόλο είχε ο στρατός, ο οποίος συχνά φλέρταρε με την ιδέα ενός θερμού επεισοδίου με την Ελλάδα. Ο Ερντογάν δεν είναι φιλέλληνας και δεν πρέπει να τον θεωρούμε ως τέτοιον. Όμως, δεν τα πήγε ποτέ καλά με το στρατιωτικό κατεστημένο της χώρας του. Αυτοί ήταν πάντα οι εχθροί του. Οπότε, οποιαδήποτε στρατιωτικοποίηση της ζωής στην Τουρκία δεν είναι προς το συμφέρον του, γιατί δίνει ρόλο στους εσωτερικούς του εχθρούς. Παράλληλα, πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας, ότι ο Ερντογάν κέρδισε την εξουσία με απανωτές –και καθαρές- εκλογικές νίκες. Ακόμα και τώρα, με τα σφοδρά αυτά επεισόδια, οι δημοσκοπήσεις τον βγάζουν μπροστά. Το ανησυχητικό για τους δημοσκόπους της Τουρκίας πάντως είναι ότι ενισχύονται το τελευταίο διάστημα αρκετές πολώσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ίσως η χώρα να αναμετράται με τις αντιφάσεις της. Ίσως η επί πολλά χρόνια κυριαρχία ενός ηγέτη, όπως ο Ερντογάν, να δημιουργεί συνθήκες διχασμού, στις οποίες ένα μέρος στηρίζει τον ηγέτη του και οι υπόλοιποι συσπειρώνονται εναντίον του. Ας ελπίσουμε να μην κλιμακωθεί αυτός ο διχασμός και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας να δείξει την απαιτούμενη πολιτική ευελιξία, ώστε να αποκλιμακωθεί η ένταση. Αυτό είναι το χάρισμα (και το καθήκον) ενός πολιτικού ηγέτη σε δημοκρατικά καθεστώτα. Και αυτό καλείται τώρα να πετύχει ο Ερντογάν, για το καλό της χώρας του, αλλά και της ηρεμίας στην ευρύτερη περιοχή. Πηγή:www.reporter.gr