πιο δημοφιλής από τον Αντ. Σαμαρά και τον Ευάγγ. Βενιζέλο είναι και αυτός.
Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να μιλούν συνεχώς ενάντια στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και να παραθέτουν γεγονότα -είτε δικά τους πεπραγμένα είτε για όσα μέλλει να συμβούν εάν ήθελε πάρει τη διακυβέρνηση της χώρας η Αριστερά. Αντίθετα ο αρχηγός και τα στελέχη της Κουμουνδούρου φαίνεται να «ζυμώνουν» την κοινωνία με το απόφθεγμα -αυτό είναι σίγουρα του Πλάτωνα- δεν μπορείς να ανακαλύψεις καινούργιους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου.
Θα μου πείτε και ορθώς, ότι εδώ πρόκειται για τη σωτηρία της χώρας και όχι για περιηγητικές ανακαλύψεις. Σωστά. Όμως αναλογιστείτε πως σκέφτεται η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, ειδικά οι άνεργοι, οι νεόπτωχοι, οι χαμηλόμισθοι και οι μικροσυνταξιούχοι. Η πραγματικότητα, η κατά τον Πλάτωνα ακτή, τους πληγώνει, τους συνθλίβει, τους πετά στο σκουπιδοτενεκέ της κοινωνίας. Γι’ αυτό δεν τους πειράζει να την χάσουν (είναι χαρακτηριστική η φράση «τι χειρότερο θα μου συμβεί») και ονειρεύονται καινούργιους ωκεανούς.
Θα αντιτείνετε, και ορθώς, ότι υπάρχει χειρότερο να τους συμβεί. Το ξέρω, και θα ‘ναι πολύ χειρότερο και από τον χειρότερο εφιάλτη, όμως αυτή είναι μια ορθολογική σκέψη, την οποίαν μπορεί και οι ίδιοι να την ξέρουν, όμως την αποδιώχνουν από το μυαλό τους, δεν τους νοιάζει. Σε οριακές στιγμές της ιστορίας και της μοίρας ενός λαού, δυστυχώς το φαντασιακό κυριαρχεί του λογικού. Το ίδιο δεν έγινε και με την μικρασιατική καταστροφή. Ήταν δυνατόν, ακόμη και αυτοί που βάδιζαν για την Άγκυρα, να πίστευαν ότι μπορούσαν να κρατήσουν τα εδάφη; Όχι. Βάδιζαν όμως.
Βγείτε από το καβούκι σας κύριοι και κυρίες της μεσοανώτερης τάξης, και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε το χνώτο της πλέμπας. Προσπαθήστε, άνθρωποι των καλών περιοχών της Αθήνας, να κατανοήσετε τι γίνεται «κάτω από το ποτάμι» και τότε θα καταλάβετε γιατί τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας δύσκολα, αθροιστικά, συγκεντρώνουν μόλις και μετά βίας το 20% του εκλογικού σώματος. Όσοι είστε άνω των 55 ετών, εξομολογηθείτε στον εαυτόν σας τι θα κάνατε εάν ήσασταν 20 χρονών και επικρατούσαν αυτές οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες; Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι, εφ’ όσον είστε ειλικρινείς, θα μου απαντούσατε, αν όχι ευθέως, τουλάχιστον υπαινικτικά με τα λόγια του Βούδα: «μπορείς εύκολα να συγχωρήσεις ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η πραγματική τραγωδία είναι όταν οι μεγάλοι φοβούνται το Φως». Αν μάλιστα θέλετε να είστε και τίμιοι με τον εαυτό σας, θα παραδεχτείτε ότι, τηρουμένων των συνθηκών, το …ρεύμα μάλλον αδικεί, σε εκλογικά ποσοστά, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, ορθά τον αδικεί, επειδή οι της Κουμουνδούρου, τουλάχιστον προσώρας, μόνον έτοιμοι δεν είναι να καθοδηγήσουν δημιουργικά και τελεσφόρα, για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών, το κύμα πάνω στο οποίο η Ιστορία τους τοποθέτησε. Παλινωδούν, αντιφάσκουν, έχουν γενικές και θεωρητικές απαντήσεις σε συγκεκριμένα και πραγματικά προβλήματα. Συμπεριφέρονται σαν τους συγγενείς του καρκινοπαθούς, οι οποίοι, κάποια στιγμή, αποφασίζουν να του αλλάξουν τη θεραπεία που του παρέχει η κλασική ιατρική με ομοιοπαθητικά σκευάσματα.
Σαφέστατα τις τελευταίες ημέρες προσπαθούν να μετακινηθούν σε πιο ρεαλιστικές και μετριοπαθείς θέσεις. Και υποθέτω, μέχρι στις 17 Ιουνίου, θα μετακινηθούν κι άλλο. Θα προσπαθήσουν να γίνουν πιο πραγματιστές, να αποχτήσουν «κυβερνησιμότητα» που μπορεί να γίνει αποδεκτή και κυρίως να είναι παραγωγική. Δεν ξέρω όμως αν προλαβαίνουν να δαμάσουν τις αντιφάσεις τους και να ενσωματώσουν στην πολιτική τους τη διάχυτη αγωνία για πιθανή έξοδο από το ευρώ και χρεοκοπία. Κι αυτό είναι το πρόβλημα.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει τα προβλήματα, που γεννώνται για τον ίδιο, από τη βίαιη εισαγωγή του στο κέντρο της πολιτικής ζωής και αντιλαμβάνεται τις πολλές και χτυπητές ελλείψεις του να κυβερνήσει, το πρόβλημα είναι ότι δεν τον αφήνουν οι άλλοι ν’ αγιάσει. Θαρρείς και Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενοι από Ευρωπαίους αξιωματούχους, έχουν βαλθεί να του δώσουν την πρωτιά στο πιάτο. Δεν φτάνει η λανθασμένη, σε επίπεδο εγκλήματος, επικοινωνιακή και πολιτική τακτική που έχουν ακολουθήσει, και συνεχίζουν να ακολουθούν, τόσο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Τσίπρα όσο και για τα κόμματά τους, έρχεται τώρα και το …καπάκι.
Αυτές τις μέρες οι ασθενείς, λόγω της αβελτηρίας του κράτους και της «εξέγερσης» των φαρμακοποιών, πληρώνουν ολόκληρο του αντίτιμο του φαρμάκου τους. Η κατάσταση που δημιουργείται μεταξύ των ηλικιωμένων συνταξιούχων και των βαρέως και χρονίως νοσούντων μόνο με τη λέξη «κόλαση» μπορεί να περιγραφεί. Εκ παραλλήλου οι συνταξιούχοι, άνω των 1300 ευρώ, αυτές τις ημέρες παραλαμβάνουν τις συντάξεις τους «ψαλιδισμένες», και τις επικουρικές «πετσοκομμένες», ενώ καλούνται να πληρώσουν και αναδρομικά τις περικοπές. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν με τους φορολογούμενους που υποβάλλουν τις δηλώσεις τους και συνειδητοποιούν τι πρέπει να πληρώσουν. Μάλιστα αυτοί που υποβάλλουν ηλεκτρονικά τη δήλωσή τους μαθαίνουν αμέσως το (αυξημένο) ποσό που πρέπει να πληρώσουν και τους έρχεται νταμπλάς. Το υπουργείο Οικονομικών προφανώς δεν περίμενε ότι θα γίνουν νέες εκλογές και είχε μεταφέρει το «μπουγιουρντί» για τα τέλη Μαΐου και μέχρι στις 15 Ιουνίου, παραμονή δηλαδή των εκλογών.
Θα μου πείτε «και γιατί αυτό είναι τόσο κακό και μπορεί να δώσει κι άλλον αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ»; Επειδή η μόνη …τρύπα που έχει στο εκλογικό σώμα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στις ηλικίες άνω των 55 ετών. Το κάστρο του δικομματισμού είναι στις μεγάλες ηλικίες. Αν πέσει και αυτό, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ χάνουν και τη μάχη και τον πόλεμο. Αν αλλάξουν εκλογική συμπεριφορά και οι ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι, τότε έχετε γεια βρυσούλες Αντώνιε και Ευάγγελε. Βλέπω τον Πικραμμένο να παραδίδει τα κλειδιά του Μαξίμου στον …πικαρισμένο Αλέξιο τον Α’ τον κομμουνιστογενή. Εμένα η εικόνα δεν με χαλάει. Από πίτα που δεν τρώω τι με νοιάζει ποιοί μοιράζονται τα κομμάτια της.
Με πειράζει όμως που δεν βρίσκω έναν λόγο για να δεχθώ τη ρήση του Βούδα: «Ξέχνα όλους τους λόγους για τους οποίους κάτι μπορεί να μην πετύχει. Χρειάζεσαι μονάχα έναν καλό λόγο που να συνηγορεί στο ότι θα πετύχει». Αυτόν τον λόγο, που να συνηγορεί ότι θα πετύχει ο εκβιασμός των εταίρων και δανειστών μας, δεν τον έχω ακόμη βρει. Και ειλικρινά τον ψάχνω. Όχι βέβαια στις φαιδρότητες του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Αντίθετα, τελευταία βλέπω να πληθαίνουν οι λόγοι για τους οποίους οι εκβιαζόμενοι θα μπορούσαν να μας κλείσουν κατάμουτρα την πόρτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου