Οι ύστερες σκέψεις

Tης Ελσας Παπαδημητριου*

Ευχαριστώ την «Καθημερινή» που μου ζήτησε την κατάθεση της... «ύστερης» αποτίμησης της πολιτικής μου απόφασης για υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και στη συνέχεια του εφαρμοστικού νόμου (με εξαίρεση τα φορολογικά μέτρα που θα μπορούσαν να ήταν λιγότερο σκληρά και περισσότερο αποτελεσματικά). Η βασανισμένη αυτή μου επιλογή με οδήγησε εκτός της νέας Νέας Δημοκρατίας των αβασάνιστα νομιμοφρόνων. Ομως, όταν ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής η διαγραφή μου, ως επιβεβαίωση ή αποδοχή της προαναγγελθείσης από το βήμα της Βουλής δήλωσής μου για ανεξαρτητοποίηση, ήθελα να μπορούσα να σηκωθώ και να τους απαγγείλω λίγους στίχους του Παλαμά:

«….ω, της πλάνης γιγαντέματα θεοί εσείς αλλοίμονό σας από την ώρα που άλλος ο άνθρωπος ξεκαβαλικέψει εμπρός σας, και σταθεί και δει πως κρέμεστε από το δρυ και από την φτέρη, και σταθεί και δει πως κρέμεστε από το δικό του χέρι, και, γροικώντας πως του κόβεται την αέρινη την όψη κάποιων ουρανών ολόφωτων, πάρει και σας κόψει…

Είμαι εγώ που στέκω και όχι εσείς. Τα “ριζόδετα” σεις είστε!

Φτάνει ο καβαλάρης να σταθεί για να σταματήστε...».

Στην πεζή τώρα πραγματικότητα έκανα μόνο το χρέος μου, στηρίζοντας τη μόνη λύση και προβληματίζοντας κάποιους (δοξάζω τον Θεό που είναι «πολλοί» οι κάποιοι) για το αν αυτός ο τόπος κι αυτά τα κόμματα πρέπει επιτέλους να μάθουν όχι μόνο να αποδέχονται τη διαφορετική άποψη, αλλά και να της προσδίδουν τον σεβασμό για το βάρος της δύναμης ή του ήθους και της ικανότητας για υπέρβαση για να θυμίσω και στον μέχρι χθες πρόεδρό μου μια αγαπημένη του λέξη.

Καθώς καταλαγιάζουν οι πρώτες αντιδράσεις, η ανακούφιση για κάποιους, ο θυμός (αιτιολογημένος για τον λαό, αναιτιολόγητος για μερικούς πολιτικούς του), και αυξάνονται τα ερωτήματα των πολιτών για το τι τελικά έγινε και για το τι -καλό ή κακό- τούτο προοιωνίζεται, πολλοί από μας βλέπουμε ότι στην καταχνιά και στη μιζέρια της αντιπαράθεσης του τελευταίου μήνα όχι μόνο είδαμε φως και πήραμε μια ανάσα όπως φάνηκε στο πρόσωπο της Μέρκελ, του Σαρκοζί, της συντριπτικής πλειοψηφίας των εταίρων μας αλλά κυρίως την ελπίδα πια των ψυλλιασμένων Ελλήνων πολιτών που αρχίζουν και πιστεύουν και εκφέρουν, έστω και με σιγανή φωνή προς το παρόν ένα λόγο πρόσκλησής μας σε ευθύνη, συνέργεια, συναίνεση.

Λυπάμαι ειλικρινά που τη δική μου επικείμενη μικρή ή μεγάλη διαδρομή θα τη διανύσω χωρίς την ομπρέλα της πολιτικής οικογένειας που ελεύθερα κάποτε επέλεξα και υπηρέτησα σεμνά και πιστά 22 χρόνια. Ο Τσώρτσιλ όμως, παλιός αγαπημένος γνώριμος του ελεύθερου χρόνου μου με δίδαξε: ...Ναι, μπορεί να οδηγήθηκα σε αλλαγή κόμματος, αλλά δεν θα αλλάξω ποτέ τις ιδέες μου.

* Η κ. Ελσα Παπαδημητρίου είναι ανεξάρτητη βουλευτής.
ΠΗΓΗ:http://news.kathimerini.gr